Annapurna Circuit.

Namastē!

Ik ben inmiddels teruggekeerd van de Annapurna trekking. Ik zou jullie graag een beeld geven hoe ik de afgelopen twee weken ervaren heb dus ik heb een klein gedeelte uit mijn dagboek overgetypt. Het is een soort dagverslag geworden, ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen. En voor degene die daar geen zin in hebben feel free om door te scrollen naar de foto's!

DAG 1    Pokhara - Besisahar - Ghermo
(9 kilometer gelopen, 1130 meter hoogte)

Om vijf uur, ja je leest het goed, gaat dan de wekker. Gelukkig is de nachtbeveiliging van het hostel zo vriendelijk een kop koffie voor me te zetten. En gelukkig heb ik de kamersleutel nog niet ingeleverd, de koffie blijkt namelijk nogal sterk en ja... Anywaaay bepakt met mijn backpack inclusief warme kleding, de gehuurde slaapzak, oversized North Face winterjack (Nepalese "echte" North Face, yeah sure), nog een paar hoognodige dingetjes en natuurlijk mijn sneakers waar alle hoop op gevestigd is (en in geval van nood heb ik mijn teenslippers nog bij (; ), vertrek ik naar het busstation. Om half zeven vertrekt de bus vanuit Pokhara naar Besisahar. De busrit is wat heftiger en wat langer dan verwacht. In de bus zit ik naast een vrouw uit Argentinië, Natascha. We raken in gesprek, of ja gesprek; een mengeling van gebrekkig Engels en gebrekkig Spaans, maar we komen tot de conclusie dat we het circuit op hetzelfde punt willen beginnen. 
Vanuit Besisahar nemen we de bus naar Bhulbhule. Deze busrit is nog een tikkeltje heftiger en stoffiger. En ik heb in ieder geval minstens één keer mijn hoofd aan het ijzeren plafond gestoten. Wederom overleefd en vanaf dit plaatsje begint de trekking dan. De weg is erg mooi. Je loopt de hele tijd langs een rivier door een bergachtig landschap met veel rijstvelden, kleine riviertjes en watervallen.
We lopen vandaag tot Ghermo. Onderweg slaap je in verschillende "teahouses". Dit zijn een soort van hostels, die tevens mensen hun huis zijn. Je kan hier vaak in ruil voor het afnemen van diner en ontbijt gratis of voor een hele lage prijs slapen.
In Ghermo eten we Dal Bhat, dit is een typisch Nepalees gerecht met rijst, curry met aardappel en groente, pickles, een tortilla en een soort van soepje van linzen. Dit gerecht wordt vaak gekozen tijdens trekkingen, omdat je een gratis refill kan krijgen en je vaak nogal hongerig bent na een dag lopen.
Na een koude douche, hoe zet je het gas van een gasdouche aan(?), gaan we al vrij snel slapen in een koude kamer want de raam sluit niet helemaal. Het is een rustige nacht waarin je alleen de geluiden van de natuur hoort.

DAG 2    Ghermo - Dharapani
(18 kilometer gelopen, 1900 meter hoogte)

Pijn aan mijn hele lichaam van het bed, maar het uitzicht maakt alles goed. Na het ontbijt lopen Natascha en ik samen verder. 
Vlak voordat we bij het volgende plaatsje  aankomen, zijn er natuurlijke hotsprings. Na een flinke afdaling naar de rivier vinden we ze. De hotsprings liggen direct aan de rivier en er is hier helemaal niemand. Wauw dit voelt echt als ultieme vrijheid en we genieten dan ook even van het warme water. 
Opgeladen lopen we weer verder. Wanneer we een kleine pauze houden, raken we aan de praat met een groepje mensen die we al de hele dag tegenkomen onderweg. Ze zijn met zijn zessen en hebben elkaar ook allemaal leren kennen in Nepal of tijdens de trek. Heel leuke mensen met allemaal verschillende nationaliteiten. Dani en Dani uit Duitsland, Zandy uit Nieuw Zeeland, Oliver uit Australië, Ran uit Engeland en Erik uit Nederland. We spreken af samen te lunchen in het volgende plaatsje. 
Daarna lopen we samen verder naar Dharapani. Hier eten we samen, ik kies wederom, net als het merendeel, voor de Dal Bhat. Na het eten gaat iedereen rond half negen naar bed. En het is ijs en ijskoud, de slaapzak komt nu al goed van pas.

DAG 3    Dharapani - Chame
(16 kilometer gelopen, 2710 meter hoogte)

Om half zeven ontbijten we samen met de groep die we gisteren hebben leren kennen. En dan, tja, lopen we maar weer verder. Het heeft enerzijds iets rustgevends en anderzijds iets frustrerends; het feit dat je weet dat de komende dagen uit lopen zullen bestaan.
Het hiken heeft trouwens een aparte werking op me. Het ene moment is mijn hoofd vol met gedachten en het andere moment is het helemaal stil. Het voelt toch als een soort van meditatie. Zo ook met de motivatie, die wakkert ook aan en af.
Mijn conditie valt me overigens 100% mee. Ik houd het goed vol so far en qua tempo loop ik mee bij het voorste groepje zonder het te forceren. Verder is het wel even wennen aan de backpack constant op je rug, dat voel je wel aan je schouders en heupen.
De paden zijn niet recht, maar het is veel klimmen en dalen, veel losse stenen, lopen langs afgronden, over en door riviertjes en over bruggen. De bruggen zijn erg wankelig en met een snelle berekening kom ik tot de conclusie dat de leuningen mij en mijn backpack niet zullen tegenhouden. Constant uitkijken dus. En vooral constant genieten van de mooie omgeving en de stilte.
Je ziet ook overal koeien, ezels, geitjes en yaks lopen. Over de paden, in de bosjes etc. Je bent echt heel erg dichtbij de natuur. En dat voelt speciaal. 
Wanneer we aankomen in Chame heeft het eerste teahouse meteen een aanbod wat we niet kunnen weigeren; een warme douche EN een openhaard. Deal! Ben overigens nu al klaar met de Dal Bhat dus kies iets anders te eten uit. Ik eet deze trip trouwens even geen vlees, dit raden ze af omdat de stroom regelmatig uitvalt in deze regio, dus om voedselvergiftiging te voorkomen beter even geen vlees. En buiten dat voel ik me er ook niet prettig bij nu ik zo dichtbij de natuur ben.

DAG 4    Chame - Upper Pisang
(14,5 kilometer gelopen, 3310 meter hoogte)

Vandaag weer vroeg op pad. Ik heb echt een heel ander ritme op deze trip. Ik lig nooit na half negen in bed en sta elke dag rond zes uur op. En dat geldt eigenlijk voor iedereen. 
We zijn nog geen twintig minuten onderweg en we worden bijna omver gelopen door een kudde yaks. Nou als de kou (-2 graden) je al niet wakker had gemaakt dan dit zeker wel. 
Je lichaam warmt overigens wel echt snel op. Je gaat binnen dertig minuten van het punt "ik krijg het echt nooit meer warm" naar "even een laagje kleding uittrekken". De zon schijnt na een tijdje ook lekker. Ook al komt de temperatuur niet boven de tien graden, je kan door de zon en de inspanning toch makkelijk in een t-shirt lopen. Vandaag is echt een prachtige dag met mooie uitzichten. Je ziet het Annapurna gebergte echt al heel duidelijk, het torent heel majestueus boven de andere bergen uit. 
Wanneer ik dit schrijft, vanuit onze kamer in het teahouse in Upper-Pisang, kijk ik recht op een top van het Annapurna Gebergte met een strakblauwe lucht erachter. Echt ongelofelijk mooi, enorm dankbaar dit ik dit mag meemaken en ervaren.
Onderling heerst een heel vriendelijke en ontspannen sfeer. Soms wordt er gepraat, soms niet. Iedereen loopt in zijn eigen tempo en na bepaalde tijd wordt er gewoon gewacht op elkaar. Er is ruimte voor gezellige theepauzes onderweg. We kaarten, lachen en hebben serieuze gesprekken. Echt heel fijne mensen. 
Je merkt wel dat het op Circuit steeds drukker wordt (niet crowded, maar gewoon wat meer mensen dan op het begin). Dit komt omdat je je ook vanaf Besisahar met een jeep kon laten afzetten in hogere dorpjes. Ik ben echter blij dat we vanaf het begin zijn gaan lopen. Ook ben ik blij dat ik geen gids of porter (iemand die je spullen draagt) heb. Zo voelt het echt alsof je alles zelf doet. Ik voel me tevreden. 
Later op de dag tijdens het eten komt het onderwerp reisverzekering aan het bod en ik hoor iets over een extra clausule, omdat je op grote hoogte bent. Ook vang ik iets op over een helikopter rit van 5000 euro in geval van nood. Ik houd wijselijk mijn mond en neem even snel contact op met mijn reisverzekering via de chat. Je kan niet aan alles denken toch.... (?)

DAG 5    Upper-Pisang - Manang
(19,5 kilometer gelopen, 3540 meter hoogte)

Niet zo lekker geslapen, veel last van mijn maag, hoor van Zandy dat dit door de hoogte kan komen. 
We lopen vandaag naar Manang. Vandaag is een erg pittige dag waarop ik de hoogte voor het eerst begin te merken. Je bent sneller moe en moet vaker op adem komen. Soms lijkt het wel alsof je in slow motion beweegt met het omhoog klimmen. Wel wederom zonnig weer en een strakblauwe lucht. Drie graden, maar wel weer een t-shirt aan, heerlijk. Dat zal je deze opperkoukleum nooit eerder hebben horen zeggen.
We lopen vandaag met zijn zessen. Ran, Zandy, Oliver, Erik, Natascha en ik. Fijn groepje en fijn tempo. We komen aan het einde van de middag in Manang aan. Je merkt overigens wel dat hoe hoger je komt, hoe hoger de prijzen van alles worden. Ook wel logisch natuurlijk.
Ik schrijft dit vanaf Manang waar ik net voor de gek ben gehouden door mijn douche. Het begon allemaal leuk en aardig; lekker warm. Toen werd ik misschien overmoedig en zeepte ik mijn haren in. En ja, steenkoud. Natuurlijk. Met wat actobatische moves toch mijn haar uit weten te spoelen, opgewarmd met een groene(?!) pompoensoep en later de openhaard.

DAG 6    Manang - Tempel - Manang
(? kilometer gelopen, 4300 meter hoogte)

We blijven twee nachten in Manang om te wennen aan de hoogte. Dit wordt aangeraden in verband met het risico op hoogteziekte.
Wederom niet zo lekker geslapen vanwege de last van mijn maag en een recent ontwikkelde droge kuch (deze heeft de meerderheid, waarschijnlijk door het stof). Maar ik kom er ook achter dat ik veel te weinig drink. Ik drink twee liter en dit zouden er vier moeten zijn. Vandaar ook de extreem droge huid en lippen waarschijnlijk..
Ik slaap trouwens met mijn telefoon en e-reader in mijn slaapzak om ze warm te houden, want anders wordt de batterij helemaal leeggetrokken door de kou, apart hé?
Vandaag loop ik met Zandy, Erik en Natascha naar een tempel op ongeveer 4300 meter hoogte. Hier woont een monnik die je zegent voor een veilige overtocht van Thorong La pass. Deze monnik gaat echter één keer per week boodschappen doen in Manang en laat dat nou net vandaag zijn. Gelukkig is het uizicht erg mooi vanaf de tempel. Als we terug zijn in Manang voeren we niet meer erg veel uit. Beetje lezen, beetje schrijven, beetje bijkomen.

DAG 7    Manang - Ice Lake - Manang
(? kilometer gelopen, 4600 meter hoogte)

Vandaag loop ik met Ran, Erik en Natascha naar het Ice Lake. Klinkt allemaal leuk en aardig, maar dit was de zwaarste dag tot nu toe. Jeetje, wat een klim. Het meer ligt op een hoogte van 4600 meter. Het is goed voor het acclimatiseren om te stijgen naar deze hoogte en dan weer te dalen en op lagere hoogte te slapen. 
Op 4200 meter hoogte komen we een "restaurant" tegen, lees soort van schuur waar je eten of thee kan bestellen. Na een gesprekje met de eigenaar komen we erachter dat deze beste man elke dag vanuit Manang naar zijn restaurant loopt(!?!?). Holy f-. Zitten wij hier dan helemaal uitgeteld. Nou ja dat is pas hart voor de zaak hebben, jeetje. 
Deze wandeling is buiten de hoogte en de steile paden misschien ook zwaarder omdat je weet dat je weer dezelfde weg terug moet en je gewoon weer in Manang eindigt. Je komt er niet verder mee. 
Boven aangekomen zie ik een klein meer en denk ik "are you serious?", gelukkig is een stuk verderop het daadwerkelijke ijs meer. Deze is ook deels bevroren en ik zak er na de vele snickers, noten en koekjes op deze trip (echt een onstilbare honger, NIETS voor mij dit) gelukkig nog steeds niet doorheen. 
Het uitzicht op het Annapurna Gebergte is vanaf hier echt heel erg mooi, het mooiste uitzicht so far!
De tocht naar beneden is misschien nog wel zwaarder door de steile paden plus het losse zand en stenen. Uitkijken dus. Ik mag van Erik wel een van zijn wandelstokken lenen, dat scheelt wel. Natascha legt me nog even uit hoe ik deze moet gebruiken en hoppatee kan zo auditie gaan doen voor de ANWB'er van het jaar. 
Na ongeveer zeven uur zijn we terug in Manang. En we zijn k.a.p.o.t. Zandy en Oliver lachen als ze ons zien binnenkomen alsof we onze ziel onderweg verloren zijn, helemaal verwilderd en onder het stof. Gelukkig brengt een warme(!) douche hier snel verandering in.

DAG 8    Manang - Yak Kharka
(9 kilometer gelopen, 4050 meter hoogte)

Vandaag is het maar vier uurtjes lopen dus we doen erg rustig aan in de ochtend, lees we zijn allemaal erg lui en het schiet niet echt op. We kunnen maar vier uur lopen vanwege de stijging. Het wordt aangeraden niet meer dan 500-700 meter te stijgen in verband met hoogteziekte. 
Het is best een stevige klim in het begin. Weer even erin komen. Dit is eigenlijk elke dag wel in het begin. Je zit jezelf dan echt af te vragen waarom je dit doet en er komen een hoop negatieve gedachten in je hoofd. Daar moet je dan even doorheen. Je lichaam heeft even tijd nodig om op te warmen. Daarna lukt het weer. Je zit dan weer in het ritme van de hike, stap voor stap. Een soort van meditatieve staat van zijn. Heerlijk in je eigen wereld. Niks moet, geen haast, geen verplichtingen. Alleen je ene voet voor de andere plaatsen. 
In Yak Kharka vinden we een teahouse met hot shower en fireplace. No need for something else. Except dat de "hot shower" bevroren blijkt te zijn. Ach ja we hadden ons toch al ingesteld op geen douche tot na onze oversteek van de pas. 
Ik denk dat het wel goed is even zo back to basic te gaan. Je gaat dingen die je normaal als vanzelfsprekend beschouwd, echt veel meer waarderen. Zoals een warme douche, warme dekens, de zon, lekker eten, drinken, een fijn bed, etc. Ik voel dat ik in deze trip meer in het moment leer te leven, ben me bewust van wat ik heb en hoe dankbaar ik me hiervoor mag prijzen.

DAG 9    Yak Kharku - Thorang Phedi
(4 kilometer gelopen, 4450 meter hoogte)

KOUD! - 9 graden. Bij het vullen van mijn waterfles hoor ik wat gerinkel, ik kijk om en er komt een yak langsgelopen. Just minding his own business haha. Echt speciaal. 
Ook speciaal is de smaak van mijn water. Ik gebruik waterzuiveringstabletten zodat ik mijn fles gewoon overal kan vullen. Deze tabletten geven echter een chloorsmaak aan het water. Dus ik heb al een week het idee dat ik zwembadwater aan het drinken ben, YUM! 
Vandaag lopen we naar het Basecamp en het is een zware dag. Uiteindelijk heel aangekomen stinkend en wel. Meh, maar het is oké, als je het uizicht vanaf onze teahouse zou zien, zou je dit begrijpen. Ik ga eerst even buiten zitten en daarna binnen kaarten. Een koppel uit Oostenrijk en Polen doet mee met het spel. De man vertelt dat hij soms helemaal back to basic gaat hiken. Lees vacuüm verpakt eten en niet douchen voor drie weken. Oliver en ik komen later overeen dat dit alleen iets is voor tijden van oorlog en rampspoed. 
's Nachts moet ik naar het toilet en na de ontkenningsfase (het toilet is buiten) ga ik er dan toch maar uit. En wauw, de sterren en de maan zijn zo fel en helder te zien. Ik heb nog nooit zoiets gezien in mijn leven. Ik blijf te lang staan dromen buiten, kruip dan half bevroren terug in mijn slaapzak en droom vervolgens dat ik aangevallen wordt door een sneeuwpanter op het toilet.

DAG 10    Base Camp - Thorong La - Muktinath
(16 kilometer gelopen, 5416-3800 meter hoogte)

The day. Vandaag gaan we de pas over. De wekker gaat om half vijf 's ochtends. Ja een soort van vrijwillig. Omkleden hoeft niet, want ik heb met al mijn kleding aan geslapen vanwege de kou. Drie paar sokken, twee leggings (waarvan één thermo), twee thermoshirts, een trui, een winterjas, twee sjaals, een muts en handschoenen aan en we kunnen vertrekken. Mijn vingers en voeten zijn al snel gevoelloos en de klim begint meteen erg steil. Het is nog donker en het pad wordt verlicht door de maan wat alles een magische sfeer geeft. Ik merk al gauw dat ik duizelig word. Even zitten, wat drinken en eten helpt tijdelijk. Natascha blijft bij me en zegt dat ik door mijn neus moet in en uit ademen met mijn hoofd naar voren gebogen. Dit helpt een beetje, maar voel me heel slap, raar en duizelig. Er gaat vanalles door mijn hoofd. Ik ben bang dat ik acute hoogteziekte heb gekregen en het niet af kan maken. Ik probeer echter positief te blijven en een mantra te vormen "ik voel me al beter". Ik voel me echter helemaal niet beter, krijg hoofdpijn, druk op mijn borst en na elke vijf stappen moet ik op adem komen alsof alle kracht uit mijn lichaam verdwenen is. Beweeg echt in slow motion, super frustrerend. Ik vind het ook eng, want ik wil het echt afmaken, maar tot hoe ver kan je je lichaam forceren. Als ik aan Natascha vraag hoe ver het nog is, zoekt ze het op. Nog ongeveer 150 meter, 12 minuten. We zijn dan al ongeveer 3,5 uur bezig. Dit moet ik kunnen! Alles is heel vaag in mijn hoofd, wazig. Ik zie een vogel overvliegen, denk een roofvogel, probeer overal kracht uit te halen. Dan is Erik daar die een stukje terug is gelopen "ja je hebt het gehaald!!" De ontlading bij me is echt even groot, ben blij dat Natascha en Erik er zijn en de ruimte er is om mijn emotie even te laten gaan. Dit was fysiek echt het zwaarste wat ik ooit heb ervaren. 
Op de pas hangen de gebedsvlaggen in de vrolijke kleuren, heerst een vrolijke sfeer en waait een koude en snijdende wind. Je kan nog iets hoger klimmen, maar dit lukt me niet. Ik neem een hoogteziektepil in en begin samen met Zandy en Erik snel aan de afdaling. We moeten veel meters dalen naar Muktinath dus ook een erg zware terugweg. De zon schijnt flink, stoffige en oneindige route. Om half 4 komen we dan eindelijk aan in Muktinath. Ik heb het echt helemaal gehad voel me vies, zwak en helemaal uitgeput. 
Het teahouse heeft een hele relaxte sfeer en we bestellen snel wat te eten. Na het eten voel ik me niet lekker worden en trek ik me terug in de kamer. Ik ga met mijn winterjas en al mijn kleding in bed liggen, ben heel misselijk en veel hoofdpijn.

DAG 11    Muktinath - Tatopani 
(0 kilometer gelopen, 1200 meter hoogte)

Nog steeds niet helemaal fit, maar wel een stuk beter. We nemen om negen uur de bus naar Jomson (lopen kan ook, maar dat is uren lopen langs een stoffige weg). De busrit is avontuurlijk as always en na een uur komen we aan. Vanuit Jomson nemen we de bus naar Tatopani. Zelfde kaliber busrit; langs een afgrond en door diepe kuilen. Kamelenrit XXXL dus. Ik kom er tijdens deze busrit achter dat achterin gaan zitten geen slimme keus is, hier ben je gewoon een soort van ongeleid projectiel. Dus ik verhuis dan ook snel naar voren. 
Na maar liefst vier uur komen we aan in Tatopani. Hier verblijven we in een teahouse met een echte warme douche, heeeel welkom! Weliswaar mijn haren gewassen. Samen gegeten en dan naar de happy hour om onze veilige overtocht te vieren. Gezellig gekletst en veel gelachen. De communicatie gaat ook erg grappig met Natascha, omdat ze dus niet zo goed Engels spreekt. Ik citeer Oliver "you have done muchos treckos?" etc. Ik merk dat ik me erg thuis voel in deze groep, ik voel me op mijn gemak en dat is een fijn gevoel. 
In bed aangekomen ben ik klaarwakker. Ik voel me heel blij en gelukkig (en ik ben niet dronken!).

DAG 12    Tatopani - Chitre
(12 kilometer gelopen, 2350 meter hoogte)

We overleggen tijdens het ontbijt of we verder willen lopen richting Poonhill of dat we de bus willen nemen naar Pokhara. Na twee uur twijfelen en treuzelen besluiten we te gaan lopen. Ik denk dat deze keuze bij iedereen meer gebaseerd is op het feit dat we in het begin hebben "afgesproken" naar Poonhill te gaan en we ons zelf niet teleur willen stellen. Anyway we zijn van start. De route gaat weer door een heel ander landschap. Meer tropisch, meer groen, riviertjes, rijstvelden, bergen en daarachter de Himalaya. Erg mooi weer! 
We passeren onderweg veel "dorpjes" en huisjes. Dan zie je de mensen in de tuin werken, dieren verzorgen, of gewoon zitten wachten in hun winkeltjes of restaurant. Ik ben me er erg bewust van dat mensen als wij komen en gaan. Maar dat zij hier misschien/waarschijnlijk heel hun leven blijven. Elke dag hetzelfde. Zouden ze gelukkig zijn? Of zouden ze andere dromen en verlangens hebben? Of vragen ze zich misschien wel hetzelfde af, maar dan andersom? 
Wanneer we langs een checkpoint komen (hier moet je je permit laten afstempelen, ze schrijven dan je gegevens op, alles met de hand, zo weten ze wie er in welk gebied is), mist Ran deze. Zandy houdt namelijk als een moeder al de permits van de jongens bij haha. Anyway Ran kwijt dus. Kan ook niet anders dan bij hem gebeuren. Even een korte omschrijving; een thermo legging aan, hoofdband om zijn hoofd en een altijd knikkend hoofd op de maat van zijn muziek (een soort van aerobics leraar). 
We verbinden met de WiFi in het laatste teahouse voor Ghorepani en proberen contact met hem op te nemen. We besluiten ondertussen dat we morgen de zonsopgang vanaf hier gaan kijken in plaats van in Poonhill. Het uitzicht is namelijk super en bijna hetzelfde als vanaf daar. En we zijn misschien een tikkeltje lui. 
Als we uiteindelijk van onze aerobics leraar horen, die een dorpje verder blijkt te zijn, houden we hem nog even voor de gek. "Vijf uur aan lopen naar Poonhill voor de zonsopgang, neem een picknickkleed en warme chocomel mee". Ha-ha. 
Na de comedy show ga ik naar bed. En val ik in slaap terwijl ik door het aangrenzende raam de sterren en de statige toppen van de Annapurna, die licht lijken te geven in het donker, kan zien.

DAG 13    Chitre - Pokhara 
(7 kilometer gelopen, - meter hoogte)

We staan op tijd op voor de zonsopgang onder het genot van een lekker ontbijtje. Daarna lopen we naar Ghorepani om Ran op te halen. Hij vertelt dat het bij Poonhill erg druk was dus dat we een goede keuze hebben gemaakt met in het teahouse kijken. 
Dan lopen we verder. Op vier uur afstand ligt een dorpje waar we een jeep kunnen nemen naar Pokhara. We hebben in de tussenstop bij Ran een hostel geboekt in Pokhara en we kijken allemaal erg uit naar een fatsoenlijke douche en schone kleding. Ook zijn er al verschillende gerechten voorbij gekomen die echt gegeten moeten worden haha. 
Als we aankomen in het dorpje van de jeep gaan we eerst lunchen en daarna op weg naar Pokhara! Nog de laatste mooie blikken op Annapurna, al het groen, nog een paar uur stofhappen, concluderen dat Nepal echt wel een keer toegelicht mag worden in "'s werelds gevaarlijkste wegen", beetje dromen, een paar schietgebedjes en na vier uur zijn we er dan. 
Zandy en ik liggen samen op de kamer, met nog twee anderen, wat een luxe! Dik matras, een douche, schone kleding. Na een warme douche gaan we met zijn allen lekker eten, doen we een drankje, oké misschien twee en eet ik de lekkerste wafel uit mijn leven. Daarna val ik als een prinsesje in slaap in mijn fijne bed. 

Thanks voor het lezen lieve mensen. Ik heb jullie een kleine blik proberen te geven in mijn day to day verslag en hopelijk hebben jullie nu een beetje een beeld van mijn Annapurna ervaring.

Ik heb er van genoten, af gezien, vooral veel waardering en dankbaarheid ervaren, een andere cultuur van heel dichtbij mogen meemaken en onvergetelijk mooie landschappen gezien. De landschappen, de gastvrijheid, de cultuur en de dieren weten je te blijven verwonderen en verbazen. Je bent elke dag op ontdekkingsreis in een eindeloos mooi gebied. En ja wanneer de 'warme' douche het niet doet omdat het water bevroren is, of wanneer je wel doucht en daarna het shirt weer aantrekt waar je de vorige dag (lees dagen) nog in gezweet hebt, of wanneer je je ondergoed binnenstebuiten moet gaan dragen en je sokken nu toch echt allemaal vies zijn of wanneer je je gewoon helemaal niet meer omkleed, maar je in al je kleding slaapt in verband met de kou; ja dan moet je jezelf er wel even aan herinneren dat je dit vrijwillig ondergaat. Maar het was het allemaal waard, onvergetelijk, ik heb genoten! Ik begrijp waarom deze bergen door de Nepalese bevolking als heilig worden gezien. 

Ik denk aan jullie!

Veel liefs, 
-X