"Good morning Vietnam"

Xin Chao!

Een berichtje van mij over Vietnam vanuit Vietnam. Het zal een lang verhaal zijn, want 'oh Vietnam wat ben je mooi'.

Ik begon mijn reis op 3 februari in Ho Chi Minh, het oude Saigon. Saigon is de grootste stad van Vietnam. En dat was te merken. Jeetje zeg, wat een drukte. Ik dacht dat ik inmiddels gewend was aan het oversteken in Aziatische steden, think again. Ik besloot maar over te gaan in het aftellen en dan maar gewoon gaan, want anders zou ik er nu nog steeds staan. Echter, zoals eerder verteld, werkt twijfelen niet altijd mee, lees nooit. Ik heb het overleefd dus no worries mensen. Ho Chi Minh is vooral bekend om de rol die het speelde in de Vietnamoorlog en de Franse invloeden in de architectuur. Ik heb een middag rondgelopen in de stad, de Notre Dam bekeken en het oude postkantoor. Verder heb ik het War Remnants Museum bezocht, over de Vietnamoorlog. Ik vond het museum erg heftig, de foto's zijn erg confronterend en de verhalen erbij nog meer. Ik heb meedere keren het gevoel gehad dat mijn maag omdraaide en heb er dan ook even van moeten bijkomen. Verschrikkelijk wat hier allemaal gebeurd is. Het is en blijft een communistisch land dus het museum zat dan ook boordevol propaganda.

Verder was Ho Chi Minh niet echt mijn stad dus ik heb dan ook besloten om eerder weg te gaan. Het is zo groot en druk, plus er hangt voor mijn gevoel weinig sfeer. Ik boek dan ook een nachtbus naar mijn volgende bestemming Dalat. Dat is nog even spannend, want ik sta met een jongen uit Malta te kletsen bij de busstop en als de bus tien minuten na tijd nog steeds niet is aangekomen, ga ik toch maar even navraag doen. Wat denk je? De bus stopte blijkbaar aan de andere kant van de weg. De receptionist is overduidelijk geïrriteerd en ik eigenlijk ook wel gezien ik letterlijk voor de deur stond. De, niet zo vrolijke en met zijn ogen rollende, meneer zet me snel met mijn tassen in de taxi. De taxichauffeur houdt letterlijk een racewedstrijd met mijn bus door Saigon (hij neemt het erg serieus en ik vind het erg grappig en oké een klein beetje spannend ook). Hij parkeert de auto daarna met piepende banden voor de bus bij de volgende busstop. Ik spring snel de taxi uit en zit daarna gelukkig in de nachtbus naar Dalat. Eind goed al goed haha.

In Dalat aangekomen om 5 uur 's ochtends, fijne tijden altijd, neem ik een motortaxi naar mijn hostel (ja met een backpack en rugzak op een scooter kan hier gewoon). Mijn taxi vindt echter dat hij meer verdient dan daarvoor afgesproken dus hij trekt nog wat geld uit mijn hand om er vervolgens vandoor te gaan. Not cool, ik sta echt met mijn bek vol tanden. Roep hem nog wat niet aardigs na, maar het enige wat ik zie is een wolkje stof. Naja het is wat het is...

In mijn hostel ontmoet ik een Bulgaars meisje Nevena en we besluiten samen een koffie te gaan drinken. Vietnamese koffie is trouwens de hemel op aarde, ze doen er in plaats van normale melk, gecondenseerde melk in. Niet heel gezond, maar wel heel lekker. Anywaay 2 koffietjes later gaan we terug naar het hostel en ontmoeten daar twee andere meiden Burcu (Turkije) en Cecile (Frankrijk). We besluiten samen naar het Crazy House te gaan. Dit is een huis ontworpen door de Vietnamese architecte Đặng Việt Nga. Ze heeft dit huis ontworpen om mensen weer dichterbij de natuur te laten komen. Het heeft heel organische vormen, vreemde kamertjes en een ruimte waar de zee is nagebootst. Heel uniek om te zien. Ik heb het echter na een uur wel gezien. De anderen besluiten echter dat dit een goede locatie is voor een uitgebreide foto shoot. Ik bevind me dus al vrij snel daarna op het terras aan de overkant met een kokosnoot. Ook prima.
Na het Crazy House gaan we naar het paleis van de koning. Nou die koning was blijkbaar heel erg communistisch, want dit was me een behoorlijk sobere bedoeling haha.

In de avond vinden we met moeite een restaurant dat open is, in verband met Tet, Vietnamees Nieuwjaar. Dit is een hele happening hier, een beetje als kerst en Nieuwjaar in één. Er is dan ook veel gesloten en alles is duurder dan normaal. Perfect timing! Het Nieuwjaar zelf maak ik niet mee, want ik ben gesloopt door de nachtbus. Anyway Happy Vietnamese New Year!

De volgende dag vertrekken we na een ontbijtje richting de Linh Phuoc Pagoda. Het is blijkbaar de traditie om hier op de eerste dag van het nieuwe jaar heen te gaan, want het is heel druk. Wel heel leuk om de tradities van zo dichtbij te ervaren. We krijgen een persoonlijke wens van een monnik en worden uitgenodigd mee te eten. De pagoda en omringende tuinen zijn wederom bijzonder mooi. 
Na de pagoda lopen we naar een waterval in de buurt en we gaan uiteindelijk met de kabelbaan weer naar beneden naar Dalat. Althans dat denken we. We zijn op het verkeerde station en gaan omhoog, dusss een taxi naar beneden dan maar.

De volgende ochtend neem ik een bus naar Mui Ne. Dit is een plaatsje aan de kust. Mijn hostel heeft maar liefst drie zwembaden dus hier maak ik dankbaar gebruik van, plus ik word er een paar drankjes later 's avonds nog een keer uitgejaagd. Verder leer ik in Mui Ne leuke mensen uit Engeland en Israël kennen en spenderen we samen een dag op het strand. 
De laatste dag in Mui Ne ga ik met een Duits meisje en Nevena, die inmiddels ook aangekomen is in de ochtend met een georganiseerde trip mee. We worden om 4.30 uur (slik) opgehaald voor de zonsopgang in de witte zandduinen. Deze bevinden zich heel random op een aantal kilometer van de kust. Mooie zonsopgang en het lijkt net of je in de woestijn bent. Vanuit hier gaan we naar de rode zandduinen, een klein traditioneel vissersdorpje en de fairy streams. Het vissersdorpje is erg leuk, je ziet de mensen in de weer met hun dagelijkse bezigheden op het stand, de schattige vissersbootjes en de traditionele kledij. 
De fairy streams is een stroompje water wat tussen apart gevormde 'bergen' heen gaat. Leuk en rustgevend om hier door heen te lopen. 
In de middag begin ik om 13 uur aan een 19 urige busreis naar Hoi An. Nee daar is inderdaad niks leuks aan.

Hoi An is echter wel super. In tegenstelling tot veel andere plaatsen in Vietnam is Hoi An zo goed als onaangetast gebleven tijdens de Vietnam-oorlog. Daardoor is het oude centrum van de stad nog goed bewaard gebleven. In 1999 heeft UNESCO het oude centrum op de Werelderfgoedlijst gezet. De straten zijn versierd met kleurrijke lampionnen en er hangt een leuke sfeer. De stad staat vooral bekend voor het groot aantal kledingmakers en de mogelijkheid om hier goedkoop een maatpak aan te meten. Die had ik niet nodig, maar uhm mijn tas was weer ietsje zwaarder bij vertrek. In Hoi An heb ik verder een beetje rond geslenterd, koffie gedronken op een plastic stoeltje (met mijn benen opgevouwen in mijn nek) met locals, achterop de motor met Matt (Engeland) de omgeving verkend (rijstvelden en leuke strandjes) en dankbaar gebruik gemaakt van de drukte en een irritante Fransman afgeschud. Dat somt het wel een beetje op, ik vond Hoi An echt een hele leuke bestemming.

Vanuit Hoi An neem ik de lokale bus naar Da Nang en vanuit daar de trein naar Hue. De trein rijdt langs de Hoi Van pass, dit is een van de mooiste motorroutes ter wereld (volgens Top Gear). En ik begrijp waarom. Het landschap gaat van groene bergen over in mooie stranden en zee. Ik bekijk het mooie schouwspel van kleuren vanuit de trein en word er weliswaar stil van. Echt prachtig. Als er dan ook nog een Vietnamese vrouw heel mooi begint te zingen, moet ik mezelf even streng toe spreken "nee je gaat hier niet zitten huilen" haha. Overigens wel grappig we kwamen langs een spoorwegovergang en ik zag dat deze met de hand open en dicht gedaan word.

Anywaaay na een uurtje of vier kom ik dan aan in Hue. In Hue blijf ik maar 1 dagje. Hierin bezoek ik het oude keizerlijk paleis, wat weer gigantisch groot is. Ik verdwaal dan natuurlijk ook weer. Eind goed al goed, vanuit daar naar de lokale markt. Met groenten, fruit, kruiden; ik zou willen dat ik de geuren hier zou kunnen beschrijven. Ik houd het voor gezien als een geitenhoofd zonder lichaam me aankijkt en loop dan terug langs de rivier naar mijn hostel.

De volgende dag vertrek ik naar Phong Nha. Hier is een nationaal park wat vooral bekend is om haar grotten. Een paar jaar geleden is hier namelijk de grootste grot ter wereld gevonden. De grot is zo groot dat een volledige city blok uit Manhattan, New York, in de grot zou passen. Inclusief wolkenkrabbers! Vanwege de grootte heeft de grot zelfs een eigen ecosysteem en klimaat. Heel bijzonder dus, en bijzonder hoog prijskaartje ook. Ze laten ook maar een kleine groep toeristen toe per week, wat ik wel goed vind. Er zijn nog genoeg andere grotten die wel te bezoeken zijn gelukkig. Ik ga een dagje met Canadezen mee op pad op de motor. We rijden door het park, bezoeken een botanische tuin, watervallen en stoppen bij verschillende uitzichtpunten. We klimmen ook nog naar beneden naar een rivier waar we stuiten op een groep Vietnamese jongeren die overduidelijk stiekem aan het drinken zijn haha. Ze zijn super gastvrij en geven ons ook een drankje. Op het einde van de dag kijken we nog de zonsondergang met uitzicht op de bergen en rijstvelden, bijzonder mooi. Als we 's avonds wat gaan eten met zijn allen zegt één van de Canadezen "can I have a second to express my gratitude for this lovely food and the amazing persons at this table I can share this with", waarop een ander zegt "happiness is simple; good food and wonderful people". En dat somt het eigenlijk wel op, fijn dat mensen tijd nemen om dit te waarderen en uit te spreken.

De volgende dag ga ik met Malte, een Duitse jongen, met de boot naar de Phong Nha grot. Het is een boottocht van ongeveer een halfuur en dan nog twintig minuten in de grot. Heel mooi en groot, net of je op de maan loopt. Apart wel, in de oorlog schuilde de bevolking hier tijdens bombardementen.
's Avonds komen Matt en Asim (van Hoi An) ook aan in Phong Nha en we kaarten met zijn vieren tot onze bus komt naar Ninh Binh.

Ik ga samen met Malte door naar Ninh Binh. We besluiten een scooter te huren en gaan na "getankt" (plastic 1,5 liter fles benzine naast de weg) te hebben op pad. We overnachten in Tam Coc dit ligt in het nationaal park dus we rijden letterlijk de straat uit en we zijn in het park. We gaan eerst naar de ancient capital Hoa Lu. Hier worden we tegengehouden door vrouwtjes die met fluitje voor de scooter springen om een 'fee' te vragen voor de weg. Dit hoef je niet te betalen en ze zijn een soort van self-employed hier gaan staan dus we rijden er gewoon maar langs af met het bijhorende geschreeuw. We parkeren de scooter een stukje verder, hier komt een mevrouw naar buiten die ons verteld dat we wel een drankje moeten komen drinken na het bezoeken van de stad dan is het parkeren gratis. Fair enough. We bezoeken de stad, deze bestaat uit ruïnes en tempels, wederom mooi. En doen daarna een drankje bij de vrouw. Dit is een grote comedy show. Het begint met het bestellen. We denken een banaan en mango smoothie besteld te hebben maar krijgen vervolgens een tros bananen en een geschilde mango op tafel, ook goed haha. De man vraagt ongeveer 185 keer of we echt niet getrouwd zijn, nee! En laat daarna ongeveer 20 keer dezelfde foto zien van hem in Thailand, ja mooi! Ook is hij uit een hele grote pijp een niet geïdentificeerde substantie aan het roken waaruit passerende taxichauffeurs ook een hijs nemen om vervolgens hun reis weer te vervolgen. Oké? Haha.
Wij vervolgen onze reis ook weer, ditmaal naar de Mua Cave. Waar ik eerst mijn hoofd giga hard tegen een uitstekende rots stoot en vervolgens met sterretjes in mijn beeld meer dan 100 trappen beklim naar de top van de berg. Op de berg vindt zich een wedding fotoshoot plaats en daarbij nog 125 andere amateur fotoshoots van Aziatische toeristen. Rustig van het uitzicht genieten is er dus niet bij.
Vervolgens gaan we verder naar de Thai VI tempel, waarbij maps.me ons totaal in de steek laat en ons midden in een rijstveld leidt, thanks! Als we aankomen is er een soort van ceremonie bezig waarvoor we uitgenodigd worden, een eer om dit weer van zo dichtbij te mogen meemaken. Al hebben we allebei geen idee wat er nu uiteindelijk gebeurd. 's Avonds eten we wat met Lina (Duitsland), kaarten we en drinken we wat.

De volgende dag vertrekken Malte en ik richting Hanoi met de bus. Hanoi is echt een fijne stad. Het is een grote stad, maar toch hangt er een leuke sfeer. De straten hebben allemaal aparte thema's. Je hebt straten met alleen maar schoenenwinkels, slotenwinkels, motor benodigdheden, etc. Er is zelfs een "beer-street". We bezoeken de Hoa Lo Prison. Dit is een gevangenis gebouwd door de Fransen in de tijd van de koloniale bezetting. Hier werden Vietnamese opstandelingen vastgezet, gemarteld en soms zelfs ter dood veroordeeld (Hanoi Poisson incident). Heel apart wel om door ruimten te lopen waar mensen hun laatste uren hebben geslagen en de guillotine te zien waar mensen inderdaad mee ter dood zijn gebracht. Akelig. Wederom ook een plaats vol propaganda. De gevangenis werd later namelijk ook gebruikt om Amerikaanse piloten die neergestort waren vast te zetten. De Amerikanen werden echter goed behandeld. Er hangen foto's dat ze spelletjes spelen, ze mochten post van thuis ontvangen en ze kregen zelfs souvenirs. Nu lijkt dit me echt heel onwaarschijnlijk in de tijd van deze oorlog, vooral gezien zij degene waren die de bommen neerlieten. De Amerikanen noemden de gevangenis Hilton Hanoi. Ik weet niet zo goed wat ik van dit verhaal moet geloven.
Vanuit het museum gaan we naar 'train street'. Dit is een smalle straat met terrasjes aan weerszijden en een rails in het midden. De rails is nog in gebruik en meerdere malen per dag worden alle tafeltjes naar binnen gehaald en komt de trein door de smalle straat gereden. Grappig aanzicht!
We bezoeken nog een markt, zo eentje waar zoveel 'shit' verkocht wordt dat je maar gewoon niks aanraakt of koopt haha. Hier zijn we dan ook snel weer weg. We lopen nog naar het Haon Kiem Lake en blijven hier een tijdje in het park zitten. Wel leuk om mensen te observeren. Een paar mannen van middelbare leeftijd lijken het opeens in de benen te krijgen, want ze staan vreemd uitziende oefeningen te doen in hun normale kleding haha.
Na deze show gaan we wat eten en maken we gebruik van de happy hour in het hostel. Free beer van 19 tot 20 uur. We moeten toch wachten op de bus. It's an hard life.

De bus gaat naar Sapa. Sapa ligt in het Noordwesten van Vietnam. Het kijkt uit over de rijstvelden van Muong Hoa Valley en het is dichtbij de 3,143m hoge Phang Xi Pang berg. Ook vind je hier de verblijfplaats van vele culturele minderheden.
De bus komt om 4 uur 's ochtends aan, maar we mogen erin blijven tot 6 uur 's ochtends. Dit in verband met de mensen die een tour hebben geboekt vanuit Hanoi. Zij beginnen om 6 uur met hiken (na een busreis: hel!). Om 6 uur gaan we dus op pad naar de dichtstbijzijnde homestay. Mensen wonen hier meestal zelf ook in het hostel of de homestay dus er slaapt bijna altijd iemand met een matrasje of op de bank in de receptie. Zo ook dit keer, maar hij wordt niet wakker. We willen hem niet ongemakkelijk wakker maken dus we besluiten weer naar buiten te gaan en met een luide 'hallo!' weer naar binnen te gaan. Dit werkt. Godzijdank hangen er geen camera's, want dit zag er op zijn minst vreemd uit. De arme man wijst ons totaal slaapdronken naar de slaapzaal en weet op het laatste moment nog zelfs de WiFi code door te geven haha. No me importa; slaaapen! 

Als we wakker worden, huren we wederom een scooter en we rijden richting de Tram Ton pass. Onderweg stoppen we bij de Silver Falls, waait Malte zijn helm de afgrond in, beklimmen we Heaven's Gate en bezoeken we de Love Falls. Het landschap is ongekend mooi. De rijstvelden met daarachter de hoge bergen, echt heel mooi. Het weer is zonnig met een harde wind, we hebben geluk, want in het noorden is het vaak koud en regenachtig.
We zouden allebei graag de hoogste berg van Indochina beklimmen, de Fansipan. Echter is het verplicht dit met een tour a minimaal $65,- te doen. De ingang van het pad naar de berg is naast de Love Falls en we testen uit of dit gecontroleerd word. En ja hoor nog geen vijf stappen op het pad en we worden nog net niet in onze nek gegrepen door een wacht. We hangen de onnozele toerist uit en bezoeken de watervallen. Daar vinden we een klein zijpaadje dat, jawel, naar het pad van de Fansipan leidt!

Dussss de volgende dag zitten we om 5 uur 's ochtends op de scooter op weg naar de Love Falls (soms komt verstand niet met de jaren). We zetten de scooter een stukje verder sluipen langs het hokje van de wacht af en sneaken het pad naar de Fansipan op. Ik heb het gevoel dat ik moet rennen dus ik struikel na vijf meter al over mijn eigen voeten/een rots, maar hee het is het gelukt!! We lopen het eerste uur door het donker door een bos en daarna zien we de zonsopgang vanaf een uitzichtpunt. Het is mooi het woud te zien ontwaken. De route gaat langs en over verschillende bergen en vanuit sommige punten kun je het pad mooi zien lopen. De donkergroene kleur van het bos is echt heel mooi. We klimmen over rotsen, lopen over paadjes en over ladders die subtiel gezegd sketchy zijn vastgemaakt, langs touwen en uhm zelf gefabriceerde trapjes. Avontuurlijke en pittige hike. En hoe hoger we komen, hoe mistiger het wordt. Als we het kabelbaanstation op de top bereikt hebben, is er een ticket office. Zal toch niet he. We besluiten om met twee andere "illegale hikers" door de bosjes om het gebouw heen te lopen. Hierbij val ik nog een keer op mijn billen, hoop dat niemand het gezien heeft door de mist, maar als ik een "are you okay?" hoor, weet ik al genoeg. Classic. Anyway we klimmen met een ladder een gebouwtje op en gaan via hier 'naar binnen' op weg naar de top. Het is echt heel mistig dus totaal geen uitzicht, maar '3142 meter, we did it!'. Op de top is het druk in verband met de kabelbaan en vooral heel koud. We warmen op met een thee in het kabelbaanstation, waar je uiteindelijk geen ticket voor nodig bleek te hebben, wachten nog even of de mist weg trekt en beginnen dan maar "vol goede moed" aan de terugweg. 20 meter lager hebben we alweer zicht dus de terugweg wordt gekenmerkt door prachtig mooie uitzichten en gelukkig een wat warmere temperatuur. Bij iedereen de we passeren die vraagt waar onze groep is, zeggen we "they are behind us". We komen dus zonder problemen beneden, al is het wel erg zwaar, laatste uur lopen we allebei op ons tandvlees. Het is ook een lange dag, om 5.45 uur begonnen met lopen, om 10.30 uur aan de top en dan vanaf 13.30 tot 17.30 uur naar beneden. We nemen het zijpaadje naar de waterval en komen dan door de uitgang van de waterval naar buiten. Alsof er niks gebeurd is, maar wij weten wel beter  "we hebben zojuist de hoogste berg van Indochina beklommen, yaay!"

De volgende dag bestaat uit veel spierpijn en een hike door de vallei. We lopen door een dorpje wat voor toeristen op gezet lijkt te zijn, jammer want heb niet echt het idee dat iets van de cultuur hier oprecht is. We lopen dan ook snel door richting Lao Chai, een ander dorpje. De trekking is erg mooi. En vandaag is de top van Fansipan de hele dag erg duidelijk te zien (ZUCHT). We lopen door oneindige rijstvelden, langs waterbuffels en kleine biggetjes, de bergen op de achtergrond, mensen aan het werk op het land en de vrouwen in traditionele klederdracht van hun tribe. We kopen nog wat handgemaakte souvenirs en nemen dan de motor taxi terug naar Sapa. Fout van mijn leven, wat een rit. Racend over onverharde wegen met grote stenen en scherpe bochten, overal tussendoor, "nee hij zal wel achter deze auto blijven, inhalen kan hier niet" nou think again. Ondertussen glipt mijn te grote helm de hele tijd van mijn hoofd en probeer ik me vast te klampen aan de scooter. "Ze doen dit vaker dit gaat echt wel goed", nou nooit meer, bedankt haha. Maar no worries he daar, want ze doen dit echt vaker en dit gaat altijd goed haha.

Ik geniet heel erg van Vietnam en haar verscheidenheid aan mooie landschappen. De mensen zijn super vriendelijk en het eten heel lekker. Ik ben nu in Cat Ba en ga morgen een boottocht maken door Halong Bay. Ik schrijf jullie snel weer, hopelijk gaat daar alles goed.

Cảm ơn!

🖤