Laos "wild en ongerept".

Sabaidee!

Vanuit Thailand steek ik de grens over naar Laos. Het land wat voor veel mensen misschien niet echt bekend is, waaronder ik zelf. Laos heeft geen specifieke hoogtepunten zoals bijvoorbeeld Angkor Wat in Cambodja of de Chinese muur in China. Het land is vrij lastig direct te bereiken en soms is het alsof de tijd hier stil heeft gestaan. China is echter alweer een grote spoorlijn aan het leggen, dus de vraag is hoe lang dit onontdekte pareltje in Zuidoost Azië zo puur blijft.

Wanneer ik de grens overgestoken ben naar Laos neem ik de slowboat naar Luang Prabang. De boot vaart over de Mekong langs een prachtig landschap. We zijn ongeveer vijf minuten onderweg en dan lijken we al een lek te hebben. Er komt een lokale man uit de machinekamer, helemaal doorweekt, met de woorden "not to worry". Nee zo te zien totaal geen reden tot zorgen. Het lek wordt een soort van getaped en de reis verloopt verder goed. Ik zit bij een leuk groepje mensen en we hebben een gezellige eerste dag. Spelen spelletjes en drinken wat drankjes. We stoppen in het dorpje Pakbieng in de avond. Hier zullen we overnachten.
De volgende dag varen we verder naar Luang Prabang. Hoe leuk de eerste dag was, zo lang duurt de tweede. Ja de slowboat is voornamelijk erg slow ja.

Aangekomen in Luang Prabang ga ik samen met een Nederlands meisje (Sanne) en een Engels meisje (Jowita) op zoek naar een hostel en wat te eten.

Luang Prabang is een stadje in het noorden van Laos. We bezoeken de Kuang Si watervallen en het bijhorende bear rescue center. De watervallen zijn echt heel erg mooi. De mooiste so far eigenlijk wel. Het voelt echt alsof je in een sprookje beland bent. We hiken naar de top van de watervallen en als we weer beneden zijn, zwemmen we nog in de verschillende poelen. Dan komen we nog twee Nederlanders tegen van de boot en gaan we een drankje doen bij Utopia aan de rivier. Utopia een heel leuke locatie, mooi gelegen en super gezellig ingericht met kampvuurtjes en overal kussentjes.

We blijven twee dagen in Luang Prabang en dan nemen we de bus naar Vang Vieng. De busrit is wel een avontuur. En dat mag je zien als een understatement. Ik heb het gevoel dat mijn billen de stoel meer niet aanraakten dan wel, onderweg zien we nog een kip letterlijk uit een vrachtwagen springen en we kijken recht in een ravijn. Dutje doen was er zeg maar niet bij. De omgeving is overigens wel echt waanzinnig mooi. Uitgestrekte rijstvelden (wel droog, niet in bloei), bergen, rivier, veel groen; heel dichtbeboste stukken.

Na ongeveer zes uur rijden, lees stuiteren, komen we dan aan in Vang Vieng. Stoffig is mijn eerste indruk. We lopen naar ons 'party-hostel'. Daar raken we al snel aan de praat met mensen en we besluiten morgen het befaamde tuben te gaan proberen met hen. 's Avonds kaarten we nog en gaan we met een groepje UIT, ja oma Ellis heeft er een keer zin in, en wat denk je; super leuke avond gehad. Ze hebben hier dus gewoon een happy hour waar ze gratis drankjes weg geven(?!). Als ik de volgende dag een fles whisky koop voor 1 euro snap ik dit beter.

Oké en dan de dag. Het tuben! Dit is iets waar Vang Vieng om bekend staat. Je gaat met een band de rivier op en stopt onderweg bij verschillende barretjes waar je dan even blijft. Vroeger waren dit er veel meer, toen was 'tuben in Vang Vieng' echt een big happening. Maar een rivier en veel alcohol blijkt helaas niet de beste combinatie in sommige gevallen, dus ze hebben dit een tijd verboden en uiteindelijk aangepast naar het huidige tuben. Ik heb twee versies van het tuben getyped en veel getwijfeld over welke ik moest delen met jullie. Ik ben slecht in keuzes maken dus ik deel ze maar allebei.

Versie 1:
Super leuke dag! Geen bijzonderheden. 

Versie 2:
Het stukje varen naar de eerste bar was ongeveer  vijf minuten. De bar drijft een soort van op het water en als je er met teveel op staat zinkt deze dus ook haha. Anyway er is nog een steiger bij die niet zinkt en er wordt leuke muziek gedraaid. Het is heerlijk weer en er hangt een leuke sfeer. Na ongeveer een uur is het tijd om door te gaan naar bar 2. Daarna was het tijd voor een kleine power nap en word ik wakker bij bar 3. Iets met last van je darmen, niet echt goed gegeten, zon en (oprecht echt niet heel veel) alcohol. En het was ook wel een stukje varen dus het kan ook gewoon echt vermoeidheid zijn geweest... Anyway na het kleine dutje heb ik weer alle energie verzameld om de dansvloer te betreden plus bar 2 bleek ook niet zo leuk dus niks gemist.

We nemen de laatste tuk tuk terug naar Vang Vieng en gaan na een hapje eten nog even kijken in een bar. Hier komen we echter zo van terug. Er zijn erg veel Koreanen en ze houden van K-pop, deze muziekstijl kan ik niet echt beschrijven maar ik heb het gevoel alsof ik in de videoclip van 'Gangnam Style' ben beland. Zo'n dagje blijkt ook nog best vermoeiend dus ik kruip lekker in mijn bedje.

De volgende dag gaan we met een groepje naar de blue lagoon. Dit is een natuurlijk 'zwembad'. De rit er naar toe is, uhm, vrij heftig. We zitten met zijn allen in een tuk tuk, op een zandweg, voor een uur, na een dagje tuben. Needless to say dat het vrij stil was onderweg. De blue lagoon was echter heel mooi en verfrissend. In de avond klimmen we nog naar Nam Xay, hier kijken we de zonsondergang. In de avond gaan we nog uit met een groepje. Echt veel leuke mensen leren kennen hier in Vang Vieng.

De volgende dag ga ik met Sanne en Helen met de bus richting Vientiane. Onderweg realiseer ik me dat ik eigenlijk helemaal nog niet weg wilde uit Vang Vieng. Op de een of andere manier voelde ik me toch een soort van verplicht om mee te gaan en toch weer dat gevoel van 'haast'. Ik heb flink de balen van mezelf en mijn beslissing. Na een tijdje zet ik me er een soort van over heen (lees ik krijg nog steeds een klein beetje een rotgevoel als ik er aan denk). Anyway lesson learned 'Ik heb alle tijd, no need to rush' plus 'ik reis alleen, ik hoef geen verplichtingen te voelen naar anderen'.

Vientiane is de hoofdstad van Laos. We gaan hier naar het COPE museum. Dit is een museum waarin de geschiedenis van Laos wordt uitgelegd met betrekking tot de vele bombardementen. In dit museum besteden ze aandacht aan hoe ze het probleem met de vele actieve bommen in Laos' bodem oplossen en de gevolgen van deze bommen. Ik vind het vrij aangrijpend. Wist je dat Laos het meest gebombardeerde land van de wereld? Van 1964 tot 1973 gooide de VS meer dan twee miljoen bommen in Laos. Dit gedurende 580.000 'bom-missies'. Dit staat gelijk aan een vliegtuiglading aan bommen elke 8 minuten, 24 uur per dag voor 9 jaar. Dit was onderdeel van de geheime oorlog tegen het communisme aan het Ho Chi Minh spoor. Ook werden de bommen die niet op Vietnam geloosd konden worden op de terugweg in Laos gedumpt, omdat piloten hier niet mee wilden landen. Meer dan een derde van die bommen is niet ontploft en liggen dus nog in de bodem van Laos. Meer dan 20.000 mensen zijn hiervoor verwond of gedood in de afgelopen jaren. Vond het erg aangrijpend de verhalen hierover te lezen. Mensen sterven bijvoorbeeld als ze hun rijstvelden omploegen en zijn zich bewust van de risico's, maar nemen deze toch anders hebben ze geen eten. Gelukkig is er veel hulp bij het ontmantelen en voor de slachtoffers, maar verschrikkelijk dat dit heeft kunnen gebeuren.

's Avonds nemen we de slaap-bus naar de 4000 islands een eilandengroep in de Mekong in het zuiden van Laos. De slaap-bus heeft daadwerkelijke bedjes. Het is een soort van eenpersoonsmatrasje die je met zijn tweeën deelt. Comfortabeler dan een stoel. Na een lange tijd komen we in Pakse aan. Hier stappen we over na een andere bus richting de ferry. Uiteindelijk zijn we om 13 uur op Don Det (een van de eilanden), na een reis van 31 uur dus. We zijn er best moe van dus we voeren vandaag dus ook niet al te veel meer uit.

De volgende dag huren Sanne en ik een fiets en we fietsen richting het andere eiland Don Khong. Hier eten we lunch. We krijgen van de eigenaar nog twee shotjes zelfgebrouwen whisky en ik ben er vrij zeker van dat dit het sterkste drankje was wat ik ooit in mijn leven genuttigd heb. De mensen in Laos zijn in mijn ogen overigens erg vriendelijk. Taalbarrière is wel lastig en af en toe word je straal genegeerd maar hee ach. Anyway we fietsen verder door naar de Somphamit en Liphi watervallen. Dit zijn de grootste watervallen van Zuidoost Azië. Niet perse de mooiste die ik gezien heb, maar de kracht waarmee het water naar beneden stroomt is erg indrukwekkend. We zwemmen een stukje verderop en dan fietsen we weer verder. Fietsen klinkt overigens erg vredig, het leek echter meer op mountainbiken, maar dan zonder mountainbike. Na het zwemmen fietsen we naar een strandje vanuit waar we met een local een stukje varen over de Mekong. We gaan irrawaddy dolfijnen spotten! De omgeving onderweg is weer heel bijzonder. Doordat het geen regenseizoen is zie je de wortels van de bomen, die gewoon midden in de rivier groeien, liggen. Dit zorgt voor een erg speciaal aanzicht. We varen uiteindelijk naar een soort van grotere plek in de rivier waar verschillende stromen samen komen. Aan de ene kant ligt Laos, de andere kant zie je Cambodja, we zien de dolfijnen en in de achtergrond de zonsondergang. Ik heb niet echt de juiste woorden gevonden om dit te kunnen beschrijven en ook geen foto's die dit eer aan doen. Het was echt heel erg speciaal.

We blijven hier na nog een dagje op de 4000 islands, om lekker aan een strandje te liggen. De volgende dag gaan Sanne en Helen naar Cambodja en ik ga richting Pakse. Wel even raar om uit elkaar te gaan weer, maar in de ferry naar het vasteland raak ik alweer aan de praat met andere mensen, waarvan ik er vervolgens met een weer verder reis. Het gaat zo makkelijk hier, verbaas me er nog steeds over.

Ik reis vervolgens met een Duitser, Jonas, verder naar Tad Lo. Een plekje bij het Bolaven Plateau. Dit is een natuurgebied in het zuiden van Laos. 
We moeten overstappen naar een andere bus, omdat we dus door gaan naar dit dorpje. De buschauffeur is nog aan het schroeven aan de bus als we bijna vertrekken (?). Het starten gaan niet zo soepel en onderweg valt de motor nog een keer uit bij het 'beklimmen' van een heuvel, maar "no need to worry" again. Inderdaad weer niet nodig, want we komen weer gewoon aan op bestemming. Het is hier overigens wel echt een ding om een aantal kilometer van de stad te stoppen, dus niet het daadwerkelijke busstation. Je moet dan uit de bus en de tuk tuks staan al klaar om je te brengen. En ja je hebt dus niet echt een keus. 
Onderweg als we in the middle of nowhere rijden, rijdt er opeens een auto de bus klem, ik zie een Westers meisje met backpack uit de auto vliegen en in de bus stappen. De bus had, of wilde, haar niet gezien, de automobilist zag de wanhoop en toen besloot hij te helpen haha. En als klap op de vuurpijl kent Jonas dit meisje van Cambodja. En ze is Nederlands. Kleine wereld. 
We checken met zijn drieën in bij het hostel Mamapap. Deze is van een heel schattig vrouwtje en de slaapzaal bestaat uit matrassen op de grond omringd door gordijnen. Heel cute. Bij het uitchecken geeft ze me een armbandje in het Boeddhistisch oranje voor geluk en een omhelzing, echt heel erg lief. 

De volgende dag gaan we met zijn drieën op pad naar de watervallen in de omgeving. We hiken door rijstvelden en langs de rivier. We lopen door dorpjes waar de tijd stil gestaan lijkt te hebben en zijn heel dichtbij de heel lokale manier van leven. Echt heel erg mooi hier. Bij de laatste waterval worden we door lokale kindjes over rotsen geleid. Ik heb meerdere keren het idee dat ik mijn beide benen ga breken, heb een bult op mijn schenen zitten aan het einde en de kindjes springen ondertussen op hun teenslippers van rots naar rots alsof het niks is. Het is nu geen regenseizoen en er is een dam boven aan de waterval dus je ziet een hele grote massieve muur met een straaltje water. We lopen over de bodem van de rivier als deze niet droog zou staan, een raar idee. Aan het einde hebben de kinderen een glijbaan van modder gemaakt waarvan ze in de poel water glijden. Mooi om te zien hoe creatief ze zijn met spelen. Het is leuk met de kinderen mee te lopen en ze zijn erg behulpzaam. Totaal niet opdringerig, mooie manier voor hen om zo een centje bij te verdienen.

Op de terugweg zwemmen we nog aan de bovenkant van een van de watervallen. Ik denk beneden Ken te zien, de Belg die ik in Noord-Thailand heb ontmoet. Als we 's avonds in een restaurantje gaan eten hoor ik mijn naam en het blijkt hem inderdaad te zijn. Small world, again!

De volgende dag ga ik weer alleen verder. Het plan is met de lokale bus naar Pakse te gaan. Dit blijkt nog een avontuur. Het vinden van de busstop is bijvoorbeeld nog best een opgave. Vervolgens word ik weer een halfuur buiten Pakse gedropt. En daar zitten we dan weer, fijn in de tuk tuk met de wetenschap dat je opgelicht gaat worden, alleen even afwachten is voor hoeveel. Gotta love it! De tuk tuk is dan uiteindelijk ook duurder dan de busreis van 3 uur, wel in proportie toch?

In Pakse bezoek ik 's avonds nog met een Duitse man de Golden Buddha. We kijken hier de zonsondergang en gaan daarna nog wat eten. Daarna nog met een groepje bij het hostel wat drankjes. Het blijft me verbazen hoe snel en ongedwongen je hier mensen ontmoet. En de interessante gesprekken enerveren me.

Op 2 februari ben ik naar Ho Chi Minh, het oude Saigon in Vietnam, gevlogen. Het is een beetje een culture shock. Pakse de tweede grootste stad van Laos is in vergelijking met deze stad een dorpje. Oversteken is hier echt een avontuur. Wachten heeft geen zin, ik tel in mijn hoofd tot drie en dan gaan! Vooral niet twijfelen en blijven lopen, dan rijdt iedereen om je heen. En dat werkt hier. Echter ben ik nogal een twijfelaar en dat zorgt soms bij verwarring voor iedereen, maar ik begin te leren. Een soort van. Ik zit nu bij een koffietentje aan de weg. Er komt net een gezin op één scooter voorbij gereden, twee mensen schreeuwen wat tegen elkaar en een man neemt nog snel even zijn telefoon op tijdens het optrekken met zijn sigaret in de andere vrije hand dit alles in combinatie met het nodige getoeter. Gotta love Asia.

Khop tchaï laï laï! 
X