Land van de oprechte glimlach.

Hi allemaal,

Het is weer een tijdje geleden, maar hier weer een verhaaltje van mij. Ik ben de vorige keer geëindigd in Singapore en vanuit daar ga ik nu verder naar Indonesië. Safe to say dat dit mijn favoriete bestemming was, het eerste land waarbij ik dacht "ik zou hier kunnen wonen". Bijzondere en mooie plekken, lieve en oprechte mensen, de onderwaterwereld, de eilanden, de sfeer, het eten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Indonesië heeft (opnieuw) mijn hart veroverd.

Op acht mei vlieg ik naar Bali vanuit Singapore. Ik ga vanuit het vliegveld naar Uluwatu, een kustplaatsje. Hier bezoek ik "Dreamland Beach". Gigantische golven hier. Dit zorgt voor hilarisch taferelen als de tas met slippers van een groep Chinezen wordt meegenomen door een golf. Ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg dat ik geamuseerd heb toegekeken hoe slipper voor slipper terug gehaald werd door een rennende Chinees die bang voor water leek te zijn. Vanuit dit strand ga ik naar een andere strand. De taxichauffeur rekent me een veel te hoge prijs dus ik besluit te gaan lopen. "Eén uurtje, dat valt mee", denk ik. De taxichauffeur volgt me nog of ik echt geen taxi wil, maar ik ben eigenwijs en zet mijn tocht voort. Vergissing van de eeuw, op het heetste van de dag, een steile berg, etc. Ik ben heel dankbaar als er een Australische jongen stopt en vraagt of ik een lift wil haha. Hij zet me af bij het strand en ik blijf hier een tijdje liggen, lezen en zwemmen.

In de avond bezoek ik in Uluwatu nog een tempel op een klif. Hier kun je de zonsondergang bekijken en een traditionele Balinese dansvoorstelling. Ze vertellen het verhaal van Rama en Sinta. Dit door middel van geluiden en dans. Het is echt heel uniek en apart om te zien. Er zit een groep mannen in 3 kringen om elkaar heen. Zij maken allemaal een ander geluid en dit vormt dan een soort van muziek. Een soort van canon. Heel knap, ik zou gillend gek worden als ik er midden in  zou zitten. Op de tribune word je er op een moment ook wel een beetje gek van zelfs haha, maar na 45 minuten (!) is het afgelopen en ga ik terug naar het hostel.

De volgende dag ga ik met de taxi naar Ubud. Het nadeel van Indonesië is wel dat er geen openbaar vervoer is. Maar goed de taxi is niet duur en deze kan je bestellen via "Go Jek" een soort van über. De rit van twee uur is met een super leuke taxichauffeur. Hij is heel blij dat ik dezelfde sigaretten rook en dat ik überhaupt rook, want zijn raampje gaat meteen omlaag terwijl hij een sigaret aansteekt haha. Ondertussen zingen we samen mee met Justin Bieber.

In Ubud zit ik een hostel waar ik erg leuke mensen ontmoet. De eerste avond spendeer ik met een jongen uit Singapore. Hij vertelt me dat hij op mannen valt en wat voor problemen hij daarmee is gekomen thuis. Ik schrik van de verhalen en dit doet me weer beseffen hoe we dankbaar mogen zijn voor het stukje wereld waar we in geboren zijn. Dit is iets wat we ons mogen blijven beseffen.

De volgende dag ontbijt ik samen met Renata, een Italiaanse vrouw die al jaren in Engeland woont. Een heel fijn en leuk persoon. We besluiten vandaag samen een wandeling te maken. We vergeten alleen nummers uit te wisselen en kunnen elkaar daarna niet meer vinden. Helaas! Ik ga de wandeling alsnog maken en loop langs een rivier door een groene omgeving richting de rijstvelden. Wanneer ik daar aangekomen ben, bestel ik een "Go Jek" scooter taxi en sluit ik met hem een deal om me naar verschillende punten te brengen.

Eerst gaan we naar de "Gunung Kawi" tempel. Heel veel trappen naar beneden en uiteindelijk dus weer naar boven. Maar zeker de moeite waard, mooie in rotsen uitgehakte beelden en tempels.

De volgende stop is bij de "Tirta Empul" tempel ook wel de "watertempel" genoemd. Dit is een warm waterbron met heilig water. Iedereen staat in rijen in het water en ze "wassen" zich onder de verschillende wateruitgangen. Speciaal om te zien. Heilige plek en dat straalt het ook uit.

De laatste stop is bij de "Tegalalang" rijstvelden. Ook deze plek is erg mooi, groen zover het oog reikt en paadjes waar je langs de terassen naar beneden kunt lopen. Deze rijstvelden zijn ook wel bekend uit de film "Eat, Pray, Love".

Dan is het einde van de zelfgefabriceerde tour aangebroken en de man brengt me netjes weer naar het centrum van Ubud. Hier eet ik een hapje, even een kleine ode aan de Indonesische keuken, want AMEN! Anywaaay als ik terug in het hostel kom, vind ik een briefje van Renata met haar nummer, dus we spreken wat af voor de volgende dag.

De volgende dag ga ik naar de markt in Ubud. Dit vind ik altijd erg leuk, maar aan de andere kant ook weer heel erg niet haha. Ik vind het erg uitputtend. Allereerst het onderhandelen, zucht, ik hou er gewoon echt niet van. Ik ben er ook niet goed in en het is echt een kunst om naar een redelijke prijs te zoeken waar beide fronten zich niet opgelicht voelen. Dit mislukt bij mij meestal en dan ben ik inderdaad het opgelichte front. Ik moet zeggen dat ik dit opzich niet zo heel erg vind, want het gaat hier dan misschien om een paar eurocent of een euro. Ik zie ook Westerse mensen die het helemaal tot het uiterste drijven en ik vind dit gewoon niet zo netjes. Je moet ook een beetje redelijk zijn. Als je staat te strijden om €0,50 dan denk ik altijd even aan alle keren dat er een €0,50 uit mijn jaszak is gevallen en ik hier niks van gemerkt of geleden heb. Afijn, dan heb je nog het stukje dat als je langer dan drie seconden naar iets kijkt of het aanraakt, je al de verplichting voelt iets te halen, omdat de verkoper al meteen in je aura staat. Ook lijkt het een tactiek om zo gehaast mogelijk te doen, want mensen gaan hier in mee. Dit geldt ook voor mij, maar goed ik heb helemaal geen haast, geen plannen en ik hoef nergens naar toe, maar toch laat je je opjagen. Ik denk dat al deze factoren heel subjectief zijn, want ik laat me nogal snel meeslepen misschien en schuldgevoel hangt ook wel ergens voor in de kast met gevoelens. Al moet ik zeggen dat ik me hier wel in heb verbeterd, ik kan meer voet bij stuk houden en ik laat me niet meer zo meeslepen door verhalen (ik denk dat ik dit in Nepal geleerd heb haha). Maar goed alsnog, vermoeiend dus. Op de markt van Ubud heb ik mijn eerste en enige aanvaring met een lokale vrouw. Ze vindt dat ik een rommel van haar kraam heb gemaakt (lees ze is geïrriteerd over het feit dat ik even moest nadenken over een aankoop en later terugkwam) en uiteindelijk stuurt ze me weg, oh mijn God hahaha, voel me zo opgelaten. Ik kan er nu wel om lachen, maar op het moment zelf heb ik me echt vervelend gevoeld. Vooral omdat ik weet dat ik veel aandacht besteedt aan interesse tonen, aanpassen, etc. met betrekking tot de lokale cultuur en dan word uitgerekend ik weer weggestuurd, van een marktkraam notabene. Maar goed, ik kan het nu meer in perspectief zien en moet zelfs een beetje lachen als ik dit schrijf.

Nadat ik mezelf herpakt heb, ja kleinigheidjes hakken er af en toe wel in, ga ik 's avonds wat eten met Renata, Lindsey en een meisje uit Argentinië. Echt een heel gezellige avond. Lindsey en Renata zijn allebei 40+, maar heb een super leuke klik met ze en de gesprekken zijn erg interessant en enerverend.

De volgende dag, op dertien mei, ga ik met de bus en ferry naar Nusa Lembognan. Een eiland in het zuidoosten van Bali. Ik spendeer hier alle dagen met Alberto, een Spaanse jongen. We verblijven in een super fijn hostel met een heel vriendelijke man die elke ochtend komt vragen of we een "chappuchino" willen. Nusa Lembognan is een klein eiland met een heel fijne en chille sfeer. Mooie stranden, blauwe kraakheldere zee, lekker eten en leuke mensen. De eerste dag ga ik met Alberto en Michael (een Australische jongen die Alberto eerder heeft leren kennen) op pad. Ze hebben allebei een scooter dus we verkennen heel het eiland. Je kunt over een brug naar het nabijgelegen eiland "Ceningan" rijden. We bezoeken verschillende strandjes, zwemmen, lunchen met een super mooi uitzicht en rijden naar een hoger gelegen uitzichtpunt. Uiteindelijk kijken we de zonsondergang bij "Devil's Tear", hier weerspiegeld de zon in de lager gelegen waterpoelen. Wederom onvergetelijk mooi. We drinken samen een biertje en gaan daarna lekker wat eten in een lokaal restaurantje. We drinken nog wat op het strand bij "Mushroom Bay" en nemen dan afscheid en gaan terug naar ons hostel. Daar is dan inmiddels een Israelische jongen aangekomen die paniekerig buiten is gaan zitten. "Er zitten bedbugs in mijn bed", mijn God, samen alle bedden onderzocht, maar geen één bedbug gevonden. Loos alarm, slaap lekker. De Israelische jongen vertrouwt het nog steeds niet en spendeert de nacht op het terras.

De dagen er na tour ik met Alberto over het eiland langs de mooiste stranden en het blauwste water. We blijven allebei langer dan gepland, want er hangt hier zo'n fijne sfeer. Het is heel rustig, maar oh zo mooi. Het leven is vrij simpel hier. Lekker eten, fijn zwemmen, op het strand of in een zwembadbar "chillen", mooie zonsondergangen kijken en "chappuchino's" bij het ontbijt.

Ik ga ook nog op een snorkeltour. De gids komt me om 7.30 uur ophalen met zijn scooter "Are you okay miss? If you need it's okay to hold my body" haha, lief wel en niet geheel overbodig met de wegen hier. De snorkeltour stopt op drie punten, namelijk "Mantapoint", "Crystal Bay" en "Mangrove Point". Heel erg mooi. Ik zie een manta bij "Mantapoint", maar het is hier zo druk dat je meer bezig bent stampende voeten en mensen die over je snorkel zwemmen te ontwijken. De andere punten zijn ook erg mooi, rijk onderwaterleven en mooi koraal. Na de snorkeltour ga ik nog met Alberto naar een strand waar super veel mooie schelpen aangespoeld zijn en al gauw loopt dit uit de hand in een fanatieke schelpenjacht waarbij we later trots onze aanwinsten bekijken haha.

Op achttien mei gaan we allebei weer verder. Alberto naar Bali en ik naar de Gili eilanden. Toch altijd een beetje gek om weer gedag te zeggen na een paar fijne dagen, je raakt er wel meer aan gewend, maar het blijft toch altijd een beetje vreemd. Na een ferry tocht van twee uur kom ik aan op Gili Air. Ik check in, in een heel leuk hostel met bamboehutjes. Hier na loop ik richting het strand en ga ik lekker wat eten in een leuk tentje. Wederom super vriendelijke mensen. Ik kan het blijven zeggen en ik wil echt niet zeggen dat mensen in andere Aziatische landen niet vriendelijk zijn, maar er is gewoon iets anders aan deze mensen. Ze geven me een heel warm en welkom gevoel.

Aan het einde van de middag spreek ik af met Renata en Lindsey, ze zijn namelijk ook op Gili Air. We drinken samen aardig wat drankjes en kijken naar de zonsondergang. Het is echt een hilarische avond bij een leuk strandtentje. Uiteindelijk eindigen we met een heel gezellig groepje. En als ik terug kom in het hostel zit de eigenaar met zijn familie klaar voor het ontbijt voor zonsopkomst (Ramadan), oeps.

Gili Air is een heel klein eiland, ik ben een rondje gelopen rond het eiland in één uur. En ik heb alles gezien, haha. Dit heeft wel wat, er heerst ook echt een eilandsfeer. Geen verkeer, iedereen loopt op blote voeten, leuke strandtentjes, wederom een bizar blauwe zee en een ontspannen sfeer. Ook al vinden we Gili Air fijn, we besluiten twee dagen later toch maar eens een kijkje te gaan nemen op Gili Trawangan, het 'party-eiland'. We checken in en lopen dan naar de andere kant van het eiland om de zonsondergang te bekijken. Daarna eten we een hapje, drinken we wat en uhm kijken we de zonsopgang. Zo snel kan het gaan.

Renata en Lindsey vertrekken de volgende dag naar Java. Ik blijf nog op Gili Trawangan voor een paar dagen. Ik moet zeggen dat ik Gili T minder leuk vind dan Gili Air, toch een ander soort mensen hier, maar ik wil graag wat activiteiten doen de alleen hier mogelijk zijn, dus ik blijf nog vier dagen. Allereerst doe ik een snorkeltour. Deze stopt wederom op drie punten, namelijk "Turtle Point", "Scheepswrak" en "Underwater Statues Gili Meno". Bij het eerste punt is mijn duikbril helaas niet het enige wat lekt, mijn camerahoes ook. Bye camera. Afijn alsnog een super fijne dag, ik kan dingen tegenwoordig "laten gaan", na ongeveer gemiddeld vijf keer vloeken. Wederom super mooie onderwaterwereld, veel schildpadden en visjes. De onderwaterbeelden zijn voor mij wel een hoogtepunt. Grote beelden die in een cirkel staan, geeft een heel mystieke sfeer, ik voeg een foto toe van de beelden (uiteraard niet van mijn camera, maar om jullie een impressie te geven).

De volgende dag begin ik met een cursus "free diven", dit is het duiken zonder zuurstof. Dit is voor mij toch wel de meest pure vorm van duiken, je maakt hierbij echt een deel uit van de oceaan en het onderwaterleven komt ook dichterbij, omdat je geen bellen blaast (deze kunnen afschrikken). De cursus is twee dagen. Ik vind het echt super interessant. We krijgen theorieles over hoe je lichaam werkt wanneer je je adem inhoudt onder water, doen ademhalingsoefeningen en oefenen in het zwembad. Voor het diploma is het een vereiste dat je minimaal 30 meter in een zwembad onder water zwemt. Ik kom tot 47 meter, het is echt bizar hoe de ademhalingstechnieken je kunnen helpen. Ook is het zo dat wanneer je lichaam de aandrang heeft te ademen, je eigenlijk nog veel langer zonder zuurstof kunt. Het is meer de aandrang om uit te willen ademen vanwege het CO2 gehalte. We leren door de 'contracties' die je lichaam geeft heen te gaan, dit is wel akelig, maar the key hierin is echt rustig blijven, geen paniek. De lessen die je krijgt, kunnen je in het dagelijks leven ook helpen je rust te bewaren in bepaalde situaties. Ik merkt tenminste dat ik niet alleen qua het simpelweg je adem inhouden, maar ook qua rust bewaren ik hier veel heb geleerd wat ik ook kan toepassen boven water. De cursus duurt twee dagen. De eerste dag hebben we dus twee theorieslessen, een zwembadsessie en een sessie in het open water. Hierbij varen we een stuk de open zee op. Er worden boeien met een tien meter lang touw in het water gegooid. Het is hier zo diep dat je alleen maar donkerblauw ziet zo ver je kunt kijken. We oefenen ieder om de buurt met naar beneden gaan langs het touw tot tien meter. Dit lukt! Alleen dan komt het moeilijke, een freediver zwemt verticaal naar beneden. Heel anders dan bij scubaduiken. Het lukt me niet om mijn oren te klaren, super frustrerend, maar op een gegeven moment doen mijn oren ook super pijn. Baal er wel van, want qua adem red ik het, maar mijn oren willen gewoon niet. De instructeur is ook niet echt een helpende hand, maar goed. De dag er na oefenen we met onze adem inhouden in het zwembad en ik kan 2,5 minuut mijn adem in houden, dit is echt 3 keer zo lang dan ik dacht dat zou lukken! We krijgen nog een theorieles en een toets die ik foutloos maak. Ik doe alleen niet meer mee met het openwater gedeelte, want mijn oren doen echt veel pijn. Ik wil nog graag duiken de komende weken, dus ik besluit dat ik het niet ga forceren. Ik vond het erg jammer dat het klaren me niet lukte, maar ik heb veel over mijn lichaam en de rust bewaren geleerd. Ik ben echt verbaasd over waar je lichaam toe in staat is en vind dit heel bijzonder. Ik heb precies geleerd, waar ik voor gekomen ben en dit is fijn.

Ik drink samen met mijn trainingsgroepje nog wat om het te vieren en spendeer nog wat tijd met de eigenaren van het hostel. Ze spelen elke avond gitaar en er heerst een heel ontspannen sfeer. Zo ontspannen dat ik mezelf zelfs laat overhalen een dreadlock in mijn haar te draaien en ik ben nu op zoek naar een oplossing en moed deze er weer uit te kammen (help iemand haha). Iets met veel conditioner en veel geduld.

De volgende dag, op 25 mei, vertrek ik om 7.30 uur met de ferry naar Lombok. Ik heb voor vandaag namelijk een tweedaagse hike naar Mount Rinjani geboekt. Als ik aankom word ik naar een restaurantje gebracht waar ik een ontbijt krijg. Hier ontmoet ik een jongen uit Wales die de hike ook gaat lopen, Jack. Jack spreekt echt in een accent wat ik nog nooit gehoord heb en het is erg lastig om hem te verstaan af en toe haha, hij beseft het gelukkig zelf ook. Maar leuke klik meteen. Na het ontbijt rijden we in anderhalf uur naar het dorpje waar de hike begint. We nemen spullen mee voor één nacht en laten de rest van onze spullen achter. Dan worden we op de scooter naar het begin van het pad gebracht. Dit was weer een avontuur opzich, leek meer op mountainbiken, alleen dan zonder mountainbike en zonder helm. Anyway we komen heel aan en gaan van start. Na anderhalf uur klimmen over natuurlijke treden van boomwortels komen we aan op het 'lunch ontmoetingspunt'. Ongeveer 20 apen en 2 honden lijken hier ook van op de hoogte te zijn. Dan vertelt de gids dat het vanuit daar nog ongeveer vier uur is. Dan zakt de moed me wel even in de schoenen. Het is een erg steile klim. Het eerste gedeelte na de pauze is nog door het regenwoud, daar zien we ook de aardverschuiing aangericht door de aardbeving van een aantal jaar geleden. Heftig wat dat teweeg kan brengen. Na ongeveer een uur lopen bereiken we de rest van de groep (ze zijn vanochtend eerder vertrokken) en dan beginnen we aan het zwaarste deel van de hike "de savanne". Deze doet zijn naam eer aan. Een zanderig, droog stuk vol in de zon, super steil en bij elke twee stappen die je zet, schuif je er weer één omlaag. Ondertussen komen de 'porters' die de tenten en al het kookgerei met een bamboestok over twee schouders dragen voorbij gerend op hun teenslippers. Ongelofelijk. Moet zeggen dat ik me dan ook wel even lullig voel, omdat ze onze tent en ons eten dragen...

Als we aankomen, is het meteen duidelijk dat het het allemaal waard was. Wat een waanzinnig uitzicht. de wolken die laaghangen, de zon aan de blauwe hemel, de bergen die zich als een groen tapijt uitstrekken, het kratermeer, echt prachtig! Als de laaghangende wolken weg trekken, zien we zelfs de Gili eilanden en Bali! We kijken de bijzonder mooie zonsondergang en eten de noodles die ze voor ons bereidt hebben. 's Avonds maakt het kleurenschouwspel plaats voor een donkere hemel met ontelbare heldere sterren, je ziet zelfs de melkweg. Ben er echt sprakeloos van, zo mooi. Ondanks dat het echt prachtig is en ik hier eeuwig naar zou kunnen kijken, kruip ik, net als iedereen, rond 20 uur in mijn bedje. Of ja bedje, dat is een groot woord, het is meer een yogamat met een slaapzak. Mijn tentgenoot zaagt ook nog het hele regenwoud om in de nacht, dus ik doe een paar hazenslaapjes. Als Jack de volgende dag zegt dat hij slecht heeft geslapen, vallen mijn ogen bijna uit mijn hoofd haha. Jeetje. Maar als je dan je tentje uitstapt en de vallei ziet die langzaam ontwaakt, het zonlicht dat langzaam maar zeker over de top heen komt gekropen; dan weet je 'dit is priceless, niks kan dit evenaren'. Dit moet ik mezelf wel nog een aantal keren herhalen op de terugweg, maar we halen het. Ik vond het een erg zware hike, je stijgt 1895 meter in één dag en daalt deze weer helemaal op dag twee, needless to say dat het dus best steil is. Dankbaarheid is hetgene wat ik voel als ik, een paar uur later, stijf en met spierpijn onder de koude douche sta in mijn hostel.

De volgende dag gaat de wekker weer op tijd, want ik ga vandaag, 27 mei, mee met een vierdaagse boottrip naar Flores door Komodo Nationaal Park. Wanneer ik in het cafeetje aangekomen ben en het wachten geblazen is, komt er een meisje bij me aan tafel zitten. Ze vraagt meteen waar ik vandaan kom, ik herkende haar ook al, maar wat blijkt nou; we hebben samen op de Knip gezeten. Niet in dezelfde groep, maar wel hetzelfde jaar. Zo toevallig! Fleur en ik hebben dus genoeg bij te kletsen (ook al gingen we niet met elkaar om haha), het klikt erg goed. Uiteindelijk vertrekken we met een minivan richting de haven, vanuit daar vertrekken we dan met de boot van Wanua Adventures. Onze tassen worden in het ruim onder in de boot gestopt en wij slapen op het 'dek'. Het is wel overdekt, het is een grote slaapzaal met matjes zij aan zij en kleine raampjes aan de zijkanten. Je kan niet recht lopen, maar het valt me al mee dat het overdekt is, dat had ik niet persé verwacht. Vrijwel meteen nadat we vertrekken krijgen we lunch, heel erg lekker eten, de gehele trip eigenlijk! Verder doen we het spelletje 'regenwormen', wat Fleur heeft meegebracht, met een Amerikaanse en Engelse. Dit zorgt wel voor grappige situatie, want hoe ga je het spelletje 'worms' uitleggen aan twee mensen die niet uit Nederland komen haha. Aan het einde van de middag komen we aan op 'Kenawa Island', hier springen we uit de boot en zwemmen we naar het eiland. Onderweg word ik nog geprikt door een kwal, ideaal. En als we aankomen lopen we naar de top van de heuvel. Hier kijken we de mooie zonsondergang met uitzicht over de vele kleine omringende eilanden. Dan weer terug naar de boot, ditmaal met een klein bootje. Dan het avondeten op de boot en een biertje gedronken met Fleur. Gezellige dag en speciaal om zo op een boot te slapen en langs deze mooie eilanden te trekken. De hemel is weer super helder en bezaaid met duizenden sterren. Life!

De volgende dag een tikkeltje gaar wakker, de boot ging namelijk te keer als het piratenschip in de Efteling, maar dan zonder beugels. Vanuit het raampje bij mijn bed bekijk ik de zonsopgang en ga daarna mijn ontbijtje halen. Ondanks dat ik heel moe ben, is het fijn wakker worden op de zee. De ruige golven hebben plaats gemaakt voor een rustgevende deining. Mijn lichaam is er niet helemaal blij mee, al die dunne slaapmatjes in combinatie met spierpijn van de hike, maar dat schuiven we maar even aan de kant. We worden naar "Mojo Island" gebracht en daar hiken we naar een waterval. Daarna snorkelen we voor de kust. De rest van de dag bestaat uit varen en niet zomaar varen, want de golven zijn erg wild. De hele dag op het piratenschip dus, dit zorgt voor een maag die niet helemaal blij is en veel mensen kruipen in bed. Het is maar stilletjes. Vanavond op tijd naar bed. Morgen weer een dag.

Midden in de nacht worden Fleur en ik allebei wakker en zijn allebei een tikkeltje bangetjes, want de boot beweegt zo wild. Dit in combinatie met het constante geronk van de motor en de vele mensen in een kleine ruimte is op dat moment toch een beetje benauwend. Uiteindelijk toch nog geslapen en weer op tijd wakker. Na het ontbijt gaan we op zoek naar 'mantaroggen'. Wanneer ze gespot zijn, mogen we het water in springen met onze snorkel en duikbril. En wauw wat een sierlijke en gracieuze dieren, dit keer een beter zicht dan met het snorkelen bij Nusa Lembongnan. Echt magisch hoe ze door het water zweven. Na het zwemmen met de mantaroggen, varen we door naar "Komodo Island". Na ongeveer een tocht van twee uur komen we daar aan. Onderweg lekker in het zonnetje gezeten en dolfijnen gezien!! Echt een magisch stukje wereld, vind het zo mooi hier, krijg nog steeds kippenvel als ik er aan terug denk, heel dankbaar voor deze ervaring! Afijn "Komodo Island" is een super groen eiland in een heel aparte vorm. We krijgen een kleine uitleg van een gids, die als 'wapen' een stok vasthoudt (Nepal flashback). We beginnen aan en hike van ongeveer een uur, op het laatste deel van de hike is het dan zover, een komodo draak loopt voor ons uit. Heel apart hoe deze dieren zich voortbewegen, ze maken stappen alsof ze grote zwemflippers aan hebben haha. Ze doen de naam 'draak' eer aan (beoordeeld uit alle voorafgaande draken die ik gezien heb, noem geen namen Maarten ahum). We drinken nog een smoothie in het restaurantje; toch apart zit je aan je ananassmoothie en je kijkt naar rechts en daar ligt dan een komodo draak, stil als een standbeeld.

Na een tijdje vertrekken we terug naar de boot en gaan we verder richting "Pink Beach". Het strand heeft een rozige kleur door het aangespoelde koraal. Het snorkelen hier is echt prachtig; super veel gekleurd koraal en een grote verscheidenheid aan vissen. Als ik op het strand zit te schrijven in mijn dagboek trek ik de aandacht van kindjes die souvenirs verkopen. Een van de meisjes spreekt Engels en stelt iedereen aan me voor, dan geef ik ze wat blaadjes en een pen. Ze communiceert door middel van tekenen en schrijven en de twee jongetjes maken een tekening voor me. Super schattig. Af en toe proberen ze me nog een "Komodo draak beeldje" te verkopen, maar wanneer ik vriendelijk af sla is het nog steeds een gezellige bedoeling. Blij met weinig, ik geef ze mijn pen en de koekjes uit mijn tas. Ze bedanken me en gaan dan weer verder. Vind het toch triest om te zien dat ze hier dan zonder ouders op een verlaten strand souvenirs aan het verkopen zijn. Vraag me dan toch af waar de ouders zijn in dit plaatje.. Andere wereld.

Na ongeveer twee uur op "Pink Beach" gespendeerd te hebben, varen we weer verder. De sfeer op de boot is een stuk drukker en vrolijker dan de voorgaande dag. Gezellig muziekje en drankjes tijdens een super mooie zonsondergang. We meren 's avonds aan bij "Padar Island" en het feestje gaat tot ongeveer middernacht door. Er varen kleine bootjes rond die "Bintang" (bier) verkopen haha. Gezelligheid.

De volgende dag gaat de wekker, minder gezellig, om 4.30 uur. Verdwaasd mjn schoenen aan gedaan en de berg op 'gehiket' van "Padar Island". De maan staat nog fel in de lucht terwijl het kleurenschilderij van de zonsopgang zich langzaam verspreidt. Het eiland is heel apart en mooi gevormd, met een groen tapijt aan begroeiing erover heen. This is worth waking up for! Ik zoek een rustig plekje op en voel me opnieuw erg dankbaar voor deze mooie ervaring. Het klinkt misschien overdreven, maar dit is zo'n bizar mooi stukje wereld, dat ik me gewoon echt bevoorrecht voel dat ik dit heb mogen zien. Na de zonsopgang en het ontbijtje kruip ik nog even in bed tot we bij "Rinca Island" aankomen. Hier lopen we weer een hike op zoek naar Komodo draken. Dit valt een beetje tegen voor me, niet dat het niet mooi is, maar ik heb niet veel te missen. Doordat je zolang op een boot zit, beweegt het land. En dit in combinatie met slecht slapen en de hitte, zorgt voor een niet zo fijn gevoel in je maag haha. De laatste stop is bij "Kelor Island". Klein eiland met een wit strand en helderblauwe zee. Het zwemmen doet me goed en ik heb veel lol met Fleur. We blijven hier twee uur en varen dan het laatste stuk naar "Labuan Bajo" in Flores. Vanuit de haven lopen we naar ons hostel, want iemand zegt dat 'het maar tien minuten lopen is'. Zucht. Flinke tocht. Helemaal kapot komen we aan en genieten we dan eindelijk van een heeeeerlijke douche. Ik denk dat ik mijn haren, AKA droge pluizenbol, hoor zingen als ik ze was met conditioner. Na het douchen regel ik mijn duiktrip voor de volgende dag en dan gaan we nog pizza eten met wat mensen van de boot. We zijn aan land, maar het voelt nog steeds als op de boot, dus ik stap om 21 uur in een schommelend bed en hoop dat morgen de wereld weer gewoon stil staat.

De volgende dag op 31 mei gaat om zes uur de wekker, want ik moet om zeven uur bij de duikshop zijn. Ik duik met Scuba Republic, we zijn met drie gidsen en zeven mensen die een duik gaan maken. We gaan dus in drie groepjes. De boot is erg leuk ingericht met zitzakken op het dek. Er staat een fruit - en donut ontbijt voor ons klaar en dan begint de reis naar het eerste punt. De eerste duik is bij "Siaba Besar". En ik weet meteen waarom ze dit tot één van de mooiste duikspots ter wereld benoemd hebben, het is alsof ik in een aquarium gesprongen ben. Koraal, duizenden vissen, mooie kleuren, zeeschildpadden (die een dutje doen op het rif, super cute) en zelfs rifhaaien! Het is prachtig. Ik kijk mijn ogen uit. Na vijftig minuten onder water, begeven we ons weer naar het oppervlak. Daar hebben we een pauze van ongeveer vijfenveertig minuten en dan is het tijd voor de volgende duik bij "Mantapoint/Makassar Reef". Hier staat een lichte stroming, daarom kun je hier de mantaroggen vinden. Het water is ook weer bijzonder helder en na een kleine tien minuten zien we mantaroggen van heel dichtbij over ons heen zweven, wauw!!! Wederom het scala aan dieren gezien als bij de vorige duik. Het is echt adembenemend. Vanuit mijn ooghoek zie ik nog een duikinstructeur heel snel weg zwemmen en achtervolgd worden door een boze vis haha, sommige vissen zijn zo territoreaal, grappig om te zien; ze zijn dan echt super venijnig, hoe klein ze ook zijn. Moedig wel. Na de tweede duik is het tijd voor een heerlijke lunch aan boord. De sfeer is heel ontspannen. Leuke mensen, fijne gesprekken. Na een tijdje is het tijd voor de derde en helaas laatste duik bij "Tatawa Besar". Hier staat een erg sterke stroming. We laten ons hiermee meevoeren. Dit is voor mij de eerste keer dat ik in sterke stroming duik, dus ik en mijn buddy gaan de instructeur de hele tijd voorbij en moeten dan weer achter hem zien te komen haha. Voelt heel apart om zo meegevoerd te worden in een aardig hoog tempo. Ik weet me er even geen raad mee haha. Wederom weer een prachtige duik. Als ik nog even met mijn duikbril aan het k l o t e n ben, zwemt er een haai vlak voor me door naar boven, klein schrikmomentje maar wauw. Als we dan weer naar boven gaan, geniet ik van het spektakel van bubbels door het helderblauwe water en de rust van mijn adem. Ik hou van duiken! Op de terugweg naar Labuan Bajo varen we langs groene/witte verlaten eilanden en zien we nog dolfijnen, wauw wat is dit een mooi stukje wereld. Ik denk dat ik mijn hart verloren heb/ben:). Ik voel me vol goede energie na deze dag, ik geniet echt van deze sport in het stukje wereld waar ik het meeste van houd; onder water.

Als we terug zijn bij de duikshop raak ik weer aan de praat met het koppel uit India en een koppel uit Zweden/Canada. Het is erg gezellig en we drinken een biertje bij de shop. Dat worden uiteindelijk meer biertjes ergens anders waarbij de instructeurs zich bij ons voegen. Het is een super leuke avond met veel lol en goede gesprekken. Fijn. Leuk ook om te zien dat de mensen die hier werken ook Bahasa Indonesia spreken en er ook lokale mensen zijn die zich bij de groep voegen, het voelt allemaal heel vriendelijk en open. Ik raak nog in een 'discussie' over het vroegere kolonialisme van Indonesië verzeild met twee lokale jongens die me overduidelijk voor de gek houden, omdat ik uit "Belanda" kom, *schaam*, maar natuurlijk ben ik het er niet mee eens wat er gebeurd is in het verleden en ze houden me alleen maar voor de gek (pfiew). Daarna praat ik nog met een Fransman die hier tijdelijk woont en hij zegt ook dat Indonesië echt een fantastisch land is wat niet alleen bijzonder mooi is, maar dat het de mensen zijn die het nog mooier maken en ik ben het hier zo mee eens. Zo'n oprechte, lieve, geïnteresseerde en vriendelijke mensen. Ik zeg niet dat dit in andere landen niet zo is, maar Indonesië spant hierin echt de kroon. Hier ben je echt oprecht in staat je te verbinden met mensen.

De volgende dag spendeer ik nog met dezelfde mensen, dit keer in een restaurantje met een zwembad. Heerlijk rustig dagje met wederom veel oprecht gelach en goede gesprekken. Ik vind het heel jammer om hier de volgende dag te moeten vertrekken. Ik kan de manier van leven hier gewoon echt heel erg waarderen. Heel dankbaar en een duidelijk besef van geluk. Investeren in het leren van de taal en het leren kennen van de bevolking. Het bewustzijn voor de natuur, het milieu en de wereld, dit toepassen in je manier van leven. Simpel, maar zo speciaal. "Arm", maar toch zoveel rijker dan velen.

Als ik de volgende dag in het vliegtuig zit, voel ik me een beetje verdrietig, maar vooral heel dankbaar om hier deel van uitgemaakt te mogen hebben, ook al was het voor kort. Mijn vlucht gaat van Labuan Bajo naar Kuta in Lombok. Als ik hier aankom, val ik in slaap en word ik 's avonds wakker. Best moe dus haha. Ik bel nog even met het thuisfront en dan duik ik lekker in bedje; morgen weer een dag.

De volgende dag loop ik, na het ontbijt, langs de weg op zoek naar een pinautomaat. Een jongen uit Slowakije stopt en vraagt of alles oké gaat. Ja? Of ik een lift nodig heb (hij is met de scooter), ik aarzel en dan zegt hij dat een goede chauffeur is. Ik kijk om me heen en er zijn veel mensen, "sure, why not", haha. En dat is dan het begin van de meest random dag ever haha. Na het pinnen ga ik met de groep jongens uit Slowakije mee naar de "Secret Cave" en het traditionele "Sade Village". Hier leven de mensen nog echt met hun eigen specifieke tradities, ceremonies, gezamenlijke portemonnee en zelfs een eigen taal. Speciale ervaring om hier door heen geleid te worden. We lunchen samen, erg leuke groep. Twee van hen werken op Lombok. Ze hebben een organisatie die awareness over het plastic probleem bij de lokale bevolking overbrengt, ze steunen de community en verkopen bamboerietjes en pennen online. Mooi initiatief. Ze laten me de plannen voor de toekomst zien en zeggen ook dat ze nog vrijwilligers zoeken voor in de toekomst, dus wie weet. Ik blijf dit "Enjoy Life" project in ieder geval zeker volgen! 's Avonds bekijken we de, non-existing (bewolkt), zonsondergang op het strand. En als we terugrijden komen Jan en ik stil te staan, geen benzine meer (benzinepeil metertje doet het hier niet op de scooters, dus het is altijd een beetje op de gok). Sta je dan langs een donkere weg, de anderen zien niet dat we stil zijn komen te staan. Maar geen paniek, want een lokale man stopt en als we hem geld geven, komt hij even later terug met een plastic fles benzine haha, kindness, again. Dus we zijn weer on the move. Iedereen gaat zich even opfrissen en daarna spreken we nog af voor een drankje. Ik heb echter niet het drinktempo van de mannen dus ik haak om twee uur af en kruip in bedje haha. Heel verstandig, ja ik weet het, dankjewel.

Mijn laatste dag in Indonesië is helaas gekenmerkt door slecht weer, dus vooral bij het hostel gezeten. 's Avonds is de Ramadan afgelopen dus er volgt een luide optocht door de straten van Kuta. Als ik naar de supermarkt ga, loop ik nog even bijna recht in een vuurpijl die daarna een houten dak in schiet. Maar geen paniek want met een ladder en een emmer water wordt het vuur geblust. De overige twee pijlen gaan overigens tussen meneer zijn benen door, door zijn rok. Wat een zooitje ongeregeld haha.

De volgende ochtend zit ik al om 4.30 uur in een taxi naar het vliegveld. Vol nieuwe, goede herinneringen en motivaties. Dankjewel Indonesië, je was fantastisch.

Terima Kasih.