Op zoek naar Avatar
7 november 2018 - Zhangjiajie, China
Op vrijdag 2 november kom ik dan, na een reis van 24 uur, aan in Zhangjijajie. Vanuit hier ga ik naar het kleinere plaatsje Wulingyuan. Hier is het natuurpark "Forestpark Wulingyuan". Je zult het misschien herkennen van de film Avatar. De omgeving hier schijnt een inspiratie te zijn geweest voor deze film. Bij de receptie krijg ik een kaart van het gebied en de routes langs de hoogtepunten van park. Ze schrijft er de loopafstanden ook in tijd bij. Na een snelle rekensom kom ik erachter dat dit twee dagen tien uur per dag lopen is.
Ik slaap de eerste twee nachten in een double room die ik met een Duitse vrouw deel. Het hostel is overboekt dus de slaapzaal is vol, wat vervelend nou! Ik slaap in een twijfelaar bed met een echt matras. Wat een luxe! De wekker de volgende ochtend bevat echter weinig luxe. Om half 7 uit de veren, het park opent om 7.30 uur en het is hier rond 18 uur al donker dus ik wil op tijd vertrekken.
Bij het ontbijt tref ik een Amerikaanse vrouw en we besluiten samen te lopen. Bij de ingang van het park is het lekker druk. We vrezen dat dit de hele route op elkaars hakken lopen wordt. Maar gelukkig voor ons zijn Chinezen niet de meest actieve mensen en nemen zij de kabelbaan. Na tien minuten lopen is het dan ook rustig. De route begint meteen heel mooi, je loopt tussen de heel apart gevormde bergen langs een riviertje. Al snel komen de, oh zo geliefde, trappen en stijgen we in een rap tempo. Wanneer we bij het eerste uitzichtpunt aankomen zijn we allebei even verbluft. Het is echt een heel mooi en speciaal gezicht deze rotsvorming of bergen, ik weet eigelijk niet hoe ik ze moet noemen. We zijn overigens nog steeds alleen dus we genieten in stilte van het uitzicht. Dit is echt een heel welkome afwisseling van de stadse drukte.
Wanneer we verder lopen, horen we een geroezemoes wat uiteindelijk de vorm aanneemt van schreeuwende tour guides (inclusief microfoon), voor een foto dringende Chinezen, tientallen selfiesticks en ja; het eindstation van de kabelbaan! We wringen ons er door heen en lopen snel weer verder naar het volgende punt. Het waren overigens niet alleen de aangewezen uitzichtpunten die de moeite waard waren, ook de route er naar toe was erg mooi!
Het is trouwens erg grappig om te zien welke kleding Chinezen aan doen om notabene een natuurpark te bezoeken. Ik heb mannen gezien die rechtstreeks van hun werk lijken te zijn gekomen, in pak. Vrouwen met rokjes. Je ziet dat de mooiste outfits de kast uitgetrokken zijn, alles voor de foto! Sta ik dan in een van de twee truien die ik bij me heb, die al op meer dan verscheidene foto's terug te zien is haha. #kledingruil iemand?
Afijn, we lopen dus verder en zijn sneller dan de tijd die berekend is voor de stukken. We besluiten nog een stuk door te lopen naar "the corridor in the sky" die niet staat aangevinkt op de route die we hebben gekregen. Fun fact overigens de namen op de route die we hebben gekregen zijn anders vertaald dan de namen op de borden in het park, het is dus een beetje speculeren. Anyway "The corridor in the sky" is het stuk extra lopen dubbel en dwars waard. Het lijkt net of je het hoogste punt van het park bereikt hebt en op alles neerkijkt. Erg mooi! En dan nu de terugweg. Volgens de kaart moeten we precies dezelfde route teruglopen. Volgens een eigenwijze Amerikaan is de trap naar beneden een kortere weg naar het busstation. We worden het niet eens en ze zegt dat ze de weg wil proberen, maar dat ik gewoon dezelfde weg als we zijn gekomen kan nemen. Ik besluit, ondanks dat ik haar liever niet alleen laat lopen, mijn intuïtie te volgen, omdat ik niet in het donker wil stranden in een natuurpark.
Als ik terug aankom bij het hostel gaan Miriam, de Duitse vrouw waarmee ik mijn kamer deel, en ik een hapje eten. We zijn net klaar met eten, het is ongeveer 20.00 uur. En dan word ik op mijn schouder getikt door, je raad het misschien al, Stacey, de eigenwijze Amerikaan. Ze is net pas terug uit het park. Ze vertelt dat ze overmoedig was en zichzelf had vastgelopen, om vervolgens te laat bij een kabelbaanstation aan te komen. Het personeel heeft toen voor haar de kabelbaan weer aan moeten zetten en ze heeft iemand moeten betalen om haar naar het hostel te brengen. Gelukkig heb ik al eerder ervaren dat ik niet kan vertrouwen op mijn richtingsgevoel en heb ik voor het veilige pad gekozen! Miriam zegt later als we op de kamer zijn "Americans, I don't know how to call them, adventurous or just ignorant". Haha nou, couldn't agree more.
De dag er na loop ik op eigen houtje de tweede route. Aangekomen op de top van de berg vind ik een.... MAC Donald's, are you kidding me?! Die heb ik dus mooi overgeslagen. Al die calorieën.. Grapju. Vond het niet zo gepast in een natuurpark. Op deze tweede dag kan ik de uitzichtpunten van de tweede route ook allemaal afstrepen. Ik heb nu heel het park gezien en man wat was het mooi. De rust en stilte hebben me goed gedaan, ik heb echt bizar mooie uitzichten gezien, langs wilde aapjes af gelopen (toch nog even het gevoel dat Maarten dichtbij was) en ik heb meerdere malen gedacht hoe dankbaar ik ben dat ik dit heb mogen meemaken.
Op maandag ga ik naar Tianmen Mountain. Het is regenachtig, maar we laten de pret niet drukken; DACHT ik. Wanneer ik met de kabelbaan omhoog ga, word het al snel duidelijk; ik ga boven op deze berg niets zien. En dat was helaas dan ook de waarheid. Zelfs mijn hand verdween wanneer ik deze een meter van me af hield. De kabelbaan heeft ons hoog gebracht, maar je hebt werkelijk waar geen idee hoe hoog je bent. Nul zicht. Er was nog een"glass walk" oftewel een glazen pad langs de berg. Hier zou ik normaal toch wel een tikkeltje angstig op lopen, maar nu ben ik er gewoon over heen gesloft want je had geen idee wat de diepte nou was onder deze "plank". Ik wacht nog even om te zien of het opklaart, maar helaas.. *** berg. Snel naar beneden en op de hostelkamer, inmiddels weer slaapzaal, "regendingen" gedaan, lees film kijken en lezen.
Ik dacht overigens dat je meer betaalt voor een double room in verband met de privacy. Nou niets is minder waar. Ik heb bij het douchen een tijdje gewacht tot wanneer het water nou eens warm zou worden, nou ja helemaal niet dus. En de normale wc is verplaatst door een squat wc. Oh ja en het matras heeft weer plaats gemaakt voor her oude vertrouwde tuinkussen. Perfect na zo'n "ik-heb-een-normaal-zo-mooie-berg-bezocht-en-niks-gezien-plus-het-is-echt-koud-baal" - dag.
De volgende dag neem ik de bus naar Changsha. De rit duurt wat langer dan normaal, dus ik mis de trein naar Chengdu. Mede door het weer "oh zo behulpzame" personeel. Geen paniek, ik boek een hostel in de buurt van het station. Dit hostel blijkt onvindbaar. Wanneer ik ze op bel, neemt er een man op in het Chinees, zet me in de wacht, zegt weer iets in het Chinees en hangt vervolgens op. Bedankt! Telefoonbatterij heeft inmiddels de 10% bereikt. Dan vind ik eindelijk iemand die me wil helpen en ook nog eens Engels spreekt, poef telefoon uit. Ideaal! Ik laad mijn telefoon op bij een hotel en de receptioniste wijst me de weg. Aangekomen in het hostel tref ik de eigenaar(?) lachend aan, ik begrijp de grap echt even niet. Ik sta daar bepakt en bezakt, helemaal doorweekt van de regen en meneer lacht. Nee sorry. Nu. Even. Niet. Hij wijst me mijn kamer en de badkamer. En ik kan niet in woorden beschrijven hoe smerig de badkamer eruitziet. Ik zou graag even een douche nemen, maar dat betekent dat ik dan een soort van met mijn voeten in een heel bruine squat wc zou moeten gaan staan, dus ik besluit dat ik me dan niet heel veel schoner ga voelen. Ik sluit me in mijn kamer op en probeer met alle positiveit die ik ter beschikking heb mijn mood om te buigen en dit lukt uit-ein-de-lijk.
Wanneer ik dit stukje schrijf, zit ik in de trein naar Chengdu. Met de nadruk op zit. De hard sleepers waren uitverkocht, de softsleepers heel duur, dus ik heb voor een normale "seat" gekozen. Ik heb een stoel aan het gangpad dus ik mag niet klagen. Ik wil nog graag even één ding met jullie delen. Er zat dus net een stel tegenover me met twee kleine kinderen. Het zoontje moest plassen dus papa opent een leeg waterflesje en laat meneer daar in plassen. Er zijn overigens gewoon toiletten in de trein, maar oké geen probleem. Dus ze stappen net uit bij een van de stations. Maar laten het flesje plas achter. Dus ik zie nu de hele tijd een flesje plas langsrollen!
Fijne avond!
Ik slaap de eerste twee nachten in een double room die ik met een Duitse vrouw deel. Het hostel is overboekt dus de slaapzaal is vol, wat vervelend nou! Ik slaap in een twijfelaar bed met een echt matras. Wat een luxe! De wekker de volgende ochtend bevat echter weinig luxe. Om half 7 uit de veren, het park opent om 7.30 uur en het is hier rond 18 uur al donker dus ik wil op tijd vertrekken.
Bij het ontbijt tref ik een Amerikaanse vrouw en we besluiten samen te lopen. Bij de ingang van het park is het lekker druk. We vrezen dat dit de hele route op elkaars hakken lopen wordt. Maar gelukkig voor ons zijn Chinezen niet de meest actieve mensen en nemen zij de kabelbaan. Na tien minuten lopen is het dan ook rustig. De route begint meteen heel mooi, je loopt tussen de heel apart gevormde bergen langs een riviertje. Al snel komen de, oh zo geliefde, trappen en stijgen we in een rap tempo. Wanneer we bij het eerste uitzichtpunt aankomen zijn we allebei even verbluft. Het is echt een heel mooi en speciaal gezicht deze rotsvorming of bergen, ik weet eigelijk niet hoe ik ze moet noemen. We zijn overigens nog steeds alleen dus we genieten in stilte van het uitzicht. Dit is echt een heel welkome afwisseling van de stadse drukte.
Wanneer we verder lopen, horen we een geroezemoes wat uiteindelijk de vorm aanneemt van schreeuwende tour guides (inclusief microfoon), voor een foto dringende Chinezen, tientallen selfiesticks en ja; het eindstation van de kabelbaan! We wringen ons er door heen en lopen snel weer verder naar het volgende punt. Het waren overigens niet alleen de aangewezen uitzichtpunten die de moeite waard waren, ook de route er naar toe was erg mooi!
Het is trouwens erg grappig om te zien welke kleding Chinezen aan doen om notabene een natuurpark te bezoeken. Ik heb mannen gezien die rechtstreeks van hun werk lijken te zijn gekomen, in pak. Vrouwen met rokjes. Je ziet dat de mooiste outfits de kast uitgetrokken zijn, alles voor de foto! Sta ik dan in een van de twee truien die ik bij me heb, die al op meer dan verscheidene foto's terug te zien is haha. #kledingruil iemand?
Afijn, we lopen dus verder en zijn sneller dan de tijd die berekend is voor de stukken. We besluiten nog een stuk door te lopen naar "the corridor in the sky" die niet staat aangevinkt op de route die we hebben gekregen. Fun fact overigens de namen op de route die we hebben gekregen zijn anders vertaald dan de namen op de borden in het park, het is dus een beetje speculeren. Anyway "The corridor in the sky" is het stuk extra lopen dubbel en dwars waard. Het lijkt net of je het hoogste punt van het park bereikt hebt en op alles neerkijkt. Erg mooi! En dan nu de terugweg. Volgens de kaart moeten we precies dezelfde route teruglopen. Volgens een eigenwijze Amerikaan is de trap naar beneden een kortere weg naar het busstation. We worden het niet eens en ze zegt dat ze de weg wil proberen, maar dat ik gewoon dezelfde weg als we zijn gekomen kan nemen. Ik besluit, ondanks dat ik haar liever niet alleen laat lopen, mijn intuïtie te volgen, omdat ik niet in het donker wil stranden in een natuurpark.
Als ik terug aankom bij het hostel gaan Miriam, de Duitse vrouw waarmee ik mijn kamer deel, en ik een hapje eten. We zijn net klaar met eten, het is ongeveer 20.00 uur. En dan word ik op mijn schouder getikt door, je raad het misschien al, Stacey, de eigenwijze Amerikaan. Ze is net pas terug uit het park. Ze vertelt dat ze overmoedig was en zichzelf had vastgelopen, om vervolgens te laat bij een kabelbaanstation aan te komen. Het personeel heeft toen voor haar de kabelbaan weer aan moeten zetten en ze heeft iemand moeten betalen om haar naar het hostel te brengen. Gelukkig heb ik al eerder ervaren dat ik niet kan vertrouwen op mijn richtingsgevoel en heb ik voor het veilige pad gekozen! Miriam zegt later als we op de kamer zijn "Americans, I don't know how to call them, adventurous or just ignorant". Haha nou, couldn't agree more.
De dag er na loop ik op eigen houtje de tweede route. Aangekomen op de top van de berg vind ik een.... MAC Donald's, are you kidding me?! Die heb ik dus mooi overgeslagen. Al die calorieën.. Grapju. Vond het niet zo gepast in een natuurpark. Op deze tweede dag kan ik de uitzichtpunten van de tweede route ook allemaal afstrepen. Ik heb nu heel het park gezien en man wat was het mooi. De rust en stilte hebben me goed gedaan, ik heb echt bizar mooie uitzichten gezien, langs wilde aapjes af gelopen (toch nog even het gevoel dat Maarten dichtbij was) en ik heb meerdere malen gedacht hoe dankbaar ik ben dat ik dit heb mogen meemaken.
Op maandag ga ik naar Tianmen Mountain. Het is regenachtig, maar we laten de pret niet drukken; DACHT ik. Wanneer ik met de kabelbaan omhoog ga, word het al snel duidelijk; ik ga boven op deze berg niets zien. En dat was helaas dan ook de waarheid. Zelfs mijn hand verdween wanneer ik deze een meter van me af hield. De kabelbaan heeft ons hoog gebracht, maar je hebt werkelijk waar geen idee hoe hoog je bent. Nul zicht. Er was nog een"glass walk" oftewel een glazen pad langs de berg. Hier zou ik normaal toch wel een tikkeltje angstig op lopen, maar nu ben ik er gewoon over heen gesloft want je had geen idee wat de diepte nou was onder deze "plank". Ik wacht nog even om te zien of het opklaart, maar helaas.. *** berg. Snel naar beneden en op de hostelkamer, inmiddels weer slaapzaal, "regendingen" gedaan, lees film kijken en lezen.
Ik dacht overigens dat je meer betaalt voor een double room in verband met de privacy. Nou niets is minder waar. Ik heb bij het douchen een tijdje gewacht tot wanneer het water nou eens warm zou worden, nou ja helemaal niet dus. En de normale wc is verplaatst door een squat wc. Oh ja en het matras heeft weer plaats gemaakt voor her oude vertrouwde tuinkussen. Perfect na zo'n "ik-heb-een-normaal-zo-mooie-berg-bezocht-en-niks-gezien-plus-het-is-echt-koud-baal" - dag.
De volgende dag neem ik de bus naar Changsha. De rit duurt wat langer dan normaal, dus ik mis de trein naar Chengdu. Mede door het weer "oh zo behulpzame" personeel. Geen paniek, ik boek een hostel in de buurt van het station. Dit hostel blijkt onvindbaar. Wanneer ik ze op bel, neemt er een man op in het Chinees, zet me in de wacht, zegt weer iets in het Chinees en hangt vervolgens op. Bedankt! Telefoonbatterij heeft inmiddels de 10% bereikt. Dan vind ik eindelijk iemand die me wil helpen en ook nog eens Engels spreekt, poef telefoon uit. Ideaal! Ik laad mijn telefoon op bij een hotel en de receptioniste wijst me de weg. Aangekomen in het hostel tref ik de eigenaar(?) lachend aan, ik begrijp de grap echt even niet. Ik sta daar bepakt en bezakt, helemaal doorweekt van de regen en meneer lacht. Nee sorry. Nu. Even. Niet. Hij wijst me mijn kamer en de badkamer. En ik kan niet in woorden beschrijven hoe smerig de badkamer eruitziet. Ik zou graag even een douche nemen, maar dat betekent dat ik dan een soort van met mijn voeten in een heel bruine squat wc zou moeten gaan staan, dus ik besluit dat ik me dan niet heel veel schoner ga voelen. Ik sluit me in mijn kamer op en probeer met alle positiveit die ik ter beschikking heb mijn mood om te buigen en dit lukt uit-ein-de-lijk.
Wanneer ik dit stukje schrijf, zit ik in de trein naar Chengdu. Met de nadruk op zit. De hard sleepers waren uitverkocht, de softsleepers heel duur, dus ik heb voor een normale "seat" gekozen. Ik heb een stoel aan het gangpad dus ik mag niet klagen. Ik wil nog graag even één ding met jullie delen. Er zat dus net een stel tegenover me met twee kleine kinderen. Het zoontje moest plassen dus papa opent een leeg waterflesje en laat meneer daar in plassen. Er zijn overigens gewoon toiletten in de trein, maar oké geen probleem. Dus ze stappen net uit bij een van de stations. Maar laten het flesje plas achter. Dus ik zie nu de hele tijd een flesje plas langsrollen!
Fijne avond!
Je beschrijft het echt leuk, en soms is het net of je erbij bent.