Snurkende Chinezen en duizenden treden.

Hi lieve allemaal!

Weer een stukje van mij. Ik heb de afgelopen dagen veel gezien en gedaan. De laatste keer dat ik een stukje schreef was ik aan het wachten op de slaaptrein naar Pingyao. Hier sliep ik in een "kamer" met zes anderen, inclusief een doordringende geur van zweetvoeten (en ik was het niet haha). Op de foto kun je zien hoe zo'n coupé eruit ziet. Na een reis van ongeveer 8,5 uur ben ik dan aangekomen in Pingyao. Pingyao is een stad wat erg authentiek Chinees is. Dit plaatsje heeft een erg rijke geschiedenis en is vooral erg populair onder de Chinezen. Wederom bijna geen Westerse mensen gezien. Mijn hostel zat vlakbij het oude centrum.

Op mijn tweede dag in Pingyao word ik wakker en is er een meisje uit Chile aangekomen, ze woont nu in Australië. We besluiten samen het stadje te verkennen. Je kunt een kaartje kopen waarmee je alle musea in het stadje kunt bekijken. Dit doen we, maar na het derde museum komen we er achter dat alles best veel op elkaar lijkt, de uitleg is helaas alleen in het Chinees en ja dat spreken we nog steeds niet. Dit valt dus een beetje tegen. We dwalen een beetje rond, drinken koffie (is hier echt moeilijk te vinden) en het is echt een fijne dag. Camilla komt ook naar Xi'an en we spreken daar weer af.

In de avond vertrek ik wederom met de nachttrein naar Xi'an. De treinreis was dit keer zonder de geur van zweetvoeten, maar toch niet heel comfortabel. We hadden een snurker. En niet zomaar één. Nee oordoppen PLUS een koptelefoon mochten niet baten. Dus ik ben om 2 uur maar begonnen aan mijn ontbijt. Langzaamaan zie ik iedereen lichtelijk geïrriteerd onze "kamer" uit druppelen. Behalve onze snurker natuurlijk, deze blijkt in de ochtend gelukkig wel heel aardig. Ik krijg zelfs een stuk granaatappel.

Aangekomen in Xi'an ga ik met de bus naar het hostel. Het hostel is echter onvindbaar en na 3 rondjes er om heen komt de gastheer me dan maar ophalen. Nou geen wonder dat ik het niet kon vinden, het gaat hier namelijk over een steegje in een steegje en het "hostel" blijkt gewoon iemand hun huis te zijn. Verder wel allemaal prima. Ik heb alleen het idee dat hij de matrassen is vergeten te bestellen dus dit wordt de vierde nacht dat ik op een, ja hoe zal ik het noemen, tuinkussen(?) slaap. Sorry rug!

Xi'an is een wederom erg drukke stad. Ik heb wat rondgedwaald en heb verschillende dingen bezocht, zoals de Drumtower, de great Mosque en de moslimbuurt. Ik beland uiteindelijk op een food market waar het niet al te best ruikt. Wanneer ik een varkenshoofd en een karkas van een dier zie hangen wordt het toch echt tijd om naar mijn hostel terug te keren. Deze kan ik overigens weer bijna niet vinden. Ik merk wel dat ik blij ben als ik weer een beetje in een kleinere stad of in de natuur ben, in de steden hangt veel luchtvervuiling en dit merk je.

De middag breng ik in mijn hostel door en 's avonds ga ik nog wat eten in de buurt. En je raad het nooit, weer verdwaald. Maar nu echt, de vrouw des huizes moet me op komen halen. Waar is mijn niet bestaande richtingsgevoel gebleven? Iemand?

De volgende ochtend gaan Camilla, die vannacht is aangekomen, en ik vroeg op pad. We gaan vandaag naar Huashan Mountain. Dit is een berg met een religieuze betekenis, je komt onderweg dan ook vele tempels tegen en de berg staat op het UNESCO erfgoed. Dit was eerst 's werelds meest gevaarlijke hike, omdat je hierbij op planken boven een clif liep (wel vastgeketend uiteraard), dit hebben ze echter aangepast. Hier kwamen we later achter, dit vonden we beiden erg jammer. Anyway je kon de cable car nemen, maar we besluiten te gaan lopen. Zo gezegd, zo gedaan, beginnen we vol goede moed. Heel mooie herfstkleuren overal en een mooi pad. Maar dan.. Beginnen de trappen, en ze eindigen niet meer. Mijn. God. Vijf uur lang trappen gelopen. En niet zomaar trappen, nee trappen in de rotsen gemaakt soms wel tot 70 graden. Het uitzicht was het overigens wel allemaal waard. De terugweg besluiten we echter wel met de cable car te doen. Er wil overigens niemand bij ons in het karretje, you know 'cause we are aliens. Al met al een super mooie hike!

Als we terugkomen in Xi'an eten we nog wat en... gaan we naar een kapper en laten we onze haren wassen en föhnen. Voor maar 20 yuan (€2,50) #backpackerstyle. En dit alles om 22.30 uur, can you imagine? Alleen nog even douchen en dan duiken we ons bed, of ja lattenbodem, in.

De volgende dag (vandaag) gaan we naar het Terracotta Army. De soldaten zijn gemaakt dichtbij het mausoleum van keizer Qin Shi Huang. Het dateert uit 210-209 v. Chr.! Het doel was de bescherming van de keizer in het hiernamaals. Er zijn ongeveer 8000 soldaten. Je moet je voorstellen dat deze vondst in 1974 is gedaan door een Chinese boer, maar dat ze tot de dag van vandaag nog steeds bezig zijn met het restaureren van alle gevonden delen. Impressive! De figuren zijn levensgroot, lees groter dan ik zelf ben. Er zijn zelfs beelden van paarden en de soldaten droegen echte wapens. Er zijn drie zalen die we kunnen bezoeken. Zaal 1 is het meest indrukwekkend. Als je dit in de immense zaal aanschouwt, word je er echt even stil van. Ik vond het erg indrukwekkend om gezien te hebben.

We gaan ook nog naar het mausoleum van de keizer. Na ongeveer tien rondjes in een groot park besluiten we toch maar te vragen waar we dan precies naar binnen kunnen. Nou dat blijkt dus niet te kunnen. Het park IS een soort van het mausoleum. - _____- Haha. Ja voor sommigen is dit natuurlijk heilige grond, voor ons een stevige wandeling op een dag met veel spierpijn. Mausoleum van keizer Qin Shi Huang; check!

Je merkt trouwens wel heel erg dat ze hier totaal niet op buitenlandse toeristen georiënteerd zijn. Zelfs op een toeristische trekpleister als deze zijn er geen Engelse aanduidingen van de weg en dergelijke. Lastig, want de Chinese tekens kun je ook niet vertalen met je translater natuurlijk.

Terug aangekomen in Xi'an eten we nog lekker wat in een lokaal eettentje. Daarna drinken we nog ergens een koffie en dan is het alweer time to say goodbye. Ik heb heel fijne dagen gehad met Camilla en misschien zien we elkaar in Myanmar of Australië weer:).

Dan ben ik nu weer alleen. Als een pakezel op het station om precies te zijn, waar iedereen me uiteraard weer schaamteloos aankijkt alsof ik een alien ben.

Ze hebben hier in China trouwens echt een uitgebreide, lees overdreven, beveiliging. Nog nooit is mijn tas en ik zelf zo vaak door een scanner gemoeten. Bij het metrostation, bij bezienswaardigheden, bij het treinstation, etc. Het zou me niet verbazen als ze er dalijk bij de toiletten ook nog staan, nah joke, maar ze staan wel echt bijna overal met hun poortjes en scanners.

Ik ben net in mijn "kamer" aangekomen en deel deze dit keer met een oma en drie meisjes. Dus dit keer hopelijk geen snurkers. Wel lig ik in het hoogste bed en vraag ik me af hoe ik hieruit ga komen, zorgen voor later. Of misschien wel voor nu, de verslaving roept!

Ciao. 🖤